رابطه مريد و مرادي بين شاگرد و استاد بايد زنده شود

استاد كيخسرو خروش  خوشنويس ونقاش معاصر در گفتگوي اختصاصي با خبرنگار هنري خبرگزاري مهر گفت :  امروزه ، شاگرد ممكن است نسبت به استاد خود ناسپاس باشد ولي در گذشته شاگرد خودش را از همه جهت وابسته به استاد مي دانست كه اين رابطه در زمان ما كمرنگ شده است . البته افرادي هم كه به عنوان استاد  در  راس كار قرار دارند ، بايد براي تعليم خط  واجد شرايط باشند تا به  موفقيت در خوشنويسي نايل شويم .

خروش با اشاره به اينكه خوشنويسي موهبتي است كه مايه اوليه اش بايد در وجود كسي باشد ، گفت : هنرجوي مستعد ، تحت تعليم اساتيد ، البته تعاليمي كه از اساتيد گذشته به ما رسيده ، خطش خوب مي شود . در خط بهترين روش آموزش روشي است كه قدما در پيش گرفته بودند كه بايد حفظ شود .چون حدود 600 سال است كه به اين روش تعليم داده مي شود و افراد نابغه با استفاده از اين روش ، شاگردان نابغه تربيت كرده اند .

وي تصريح كرد : امروزه خط از نظر كمي وسعت يافته ولي از نظر كيفي ، پيشرفتي نداشته . در هر زمان افراد مستعد به كمال مي رسند ، ولي در زمان ما عده زيادي به خوشنويسي روي مي آورند به اميد اينكه استاد اين رشته شوند كه اين امر عملي نخواهد بود .

وي در مخالفت با دانشگاهي شدن اين رشته ، خاطرنشان كرد : رشته هاي دانشگاهي با برگزاري كنكور ، دانشجو جذب مي كنند و اين كار نيازي به موهبت الهي ندارد . در رشته خوشنويسي استعدادها كميابند . رسيدن به در جه كمال در اين رشته ، امري  ديرياب و منوط به استعدادها و قابليت هاي افراد است .

وي افزود : اساتيد خوشنويسي معدودند و قابل احترام ؛ كه البته اين اساتيد نه تنها بايد خوشنويس باشند بلكه لازم است نكات عميق خط را هم درك كرده و در اين رشته متحمل مشقت فراوان شده باشند كه نمونه اين بزرگواران ، مرحوم استاد حسين ميرخاني ، مرحوم استاد حسن ميرخاني و مرحوم  استاد علي اكبركاوه هستند كه به حق استاد بوده و عمري را با خون دل مشق مي كردند و شاگرداني  تربيت كردند . فعاليت هنري مستلزم رنج فراوان است و هنرمند بايد عمر و جواني اش را در اين راه صرف كند تا به نتايج مطلوب برسد .

وي خوشنويسي امروز را شبيه وضع خوشنويسي در مدارس گذشته ارزيابي كرد و گفت : در قديم عده كمي به اين هنر روي مي آوردند ولي واقعا مستعد بودند . شايد در هر كلاس 15 شاگرد بود و كل خوشنويسان در هنرهاي زيباي سابق يا انجمن اوليه به حدود 30 نفر مي رسيدند ؛ ولي حالا چند هزار نفر هستند و مسلما همه اين افراد به درد  خوشنويسي نمي خورند و همه آينده درخشاني را در اين رشته نخواهند داشت . هرچند تا حدي خطشان پيشرفت مي كند ولي خوشنويس برجسته نمي شوند و اين درست مثل وضعيتي است كه سابق ، شاگردان در مدارس مشق مي كردند . در هفته يك واحد خط داشتند . معلمي هم مي آمد و مباني خوشنويسي را به آنها ياد مي داد . تا حدي خطشان خوب مي شد ولي به درجه ايده آل در اين رشته نمي رسيدند .