نمایش قسمتهای ناپیدای جهان هستی با کمک عکاسی

به گزارش خبرگزاری مهر، در سال 1609 زمانی که گالیله برای اولین بار از میان تلسکوپ دست سازش به جهان نگریست آنچه را دید که در حصار میدان دید چشمهایش قرار داشت. در واقع بسیاری از پدیده ها در علم نجوم تا قبل از تولد و ظهور عکاسی در اواسط قرن 19 میلادی قابل بررسی و پردازش نبودند.

با اتصال یک دوربین به لنزهای یک تلسکوپ، امکان عکاسی از قسمتهایی از جهان هستی به وجود خواهد آمد که در گذشته امکان مشاهده آنها توسط انسان وجود نداشت. سیستمها و تجهیزات عکاسی نسبت به چشمهای انسان از حساسیت بسیار بیشتری برخوردار بوده و نوردهی طولانی مدت می تواند ضعیف ترین نورها در اعماق آسمان شب را به ثبت برساند.

دیوید مالین دانشمند و عکاس نجومی است که در انگلستان متولد شده اکنون در مرکز رصد تلسکوپ آنجلو در استرالیا به مطالعه و عکاسی از جهان هستی می پردازد. وی طی دوره های تحقیقاتی خود موفق به کشف دو کهکشان جدید به نامهای حفره مالین و مالین 1 که نسبت به کهکشان راه شیری بسیار بزرگتر به نظر می رسند، شده است.

به گفته وی عکاسی یکی از مهمترین پیشرفتهایی است که در علم نجوم به وجود آمده است. این پدیده در واقع نجوم را متحول ساخته و اکنون با دیجیتالی شدن این ابزار امکان مشاهده جهان های ناشناخته بیشتری به وجود آمده است. مجموعه آثار عکاسی مالین در قالب کتابی با عنوان " تابش باستانی: پرتره ای از کائنات" منتشر شده است. تصاویر این کتاب با استفاده از تکنیک قدیمی عکاسی - صفحات شیشه ای قدیمی که توسط محلولهای فوق حساس پوشش داده شده اند - به ثبت رسیده اند. این تصاویر در واقع به اسم تحقیقات علمی به ثبت رسید اند اما به خاطر جاذبه زیبا شناختی برای انتشار در این کتاب انتخاب شده اند.

تصویر فوق که بخشی از این کتاب زیبا را تشکیل می دهد تصویری از سحابی سر اسب و غبارها و گازهای سرگردان در سحابی اوریون است. به گفته مالین قسمتهای تیره در این تصویر جایی است که ستاره های جدید متولد می شوند. به گفته وی در عکاسی نجومی امکان انتخاب نورپردازی و یا چیدمان مجدد عناصر سوژه وجود ندارد بلکه نحوه بیان تصویر با عواملی مانند کادربندی، نمایش عناصر سوژه و تنالیته رنگ و نور در ارتباط است. در واقع عکاسی نجومی یافتن راهی است برای ثبت تصویری در بهترین شرایط نوری.

هنگام نوردهی طولانی مدت، ستاره ها به دلیل حرکت زمین از خود دنباله ای به جا می گذارند به منظور دقیق بودن تصاویر لنز دوربین باید با دقتی بالا و در مسیر حرکت ستاره آن را تعقیب کند. فناوری دیجیتال می تواند این عمل را به صورت خودکار انجام دهد.

در زمانهای قدیم برای ثبت چنین تصاویری اخترشناس باید برای ساعتها از میان عدسی به ستاره خیره می شد تا بتواند وضوح تصویر را ثابت نگاه دارد. به گفته مالین تصاویر به ثبت رسیده و منتشر شده در کتابش در واقع ادای دینی به این شیوه طاقت فرسای عکاسی است زیرا تمامی تصاویر این کتاب به همین شیوه و قبل از ظهور فناوری دیجیتال ثبت رسیده اند.

در تصویر کهکشان آندرومدا که به همین شیوه به ثبت رسیده است، می توان جسمی کروی و درخشان را مشاهده کرد که توسط غبار محاصره شده است. این کهکشان توسط آل صوفی اخترشناس ایرانی در سال 964 میلادی کشف شده است و شباهت بسیار زیادی به کهکشان راه شیری دارد.

به گفته مالین انسان پس از به وجود آمدن، نگاه کردن به آسمان را آغاز کرد و پس از ابداع تلسکوپ، بینش وی نسبت به جایی که در آن زندگی می کرد متحول شد. شاید طی هزار سال آینده نیز فردی فناوری جدید تری را ارائه کرده و به همان جهان مشابه با شیوه ای کاملا متفاوت نگاه کند. بر اساس گزارش ایندیپندنت، مالین معتقد است با وجود وسعت جهان و کهکشانهایی با 45 میلیون سال نوری فاصله، کوچکترین شبهه ای در باره ناچیز بودن انسان در برابر کائنات باقی نخواهد ماند.