به گزارش خبرگزاری مهر، سحر رشید ندیمی از محققان این طرح هدف از این پژوهش را طراحی یک الکترود آلی با قابلیت کلیدزنی بر پایه تک لایه های خودسامان ذکر کرد و گفت: مواد قابل کلیدزنی به موادی گفته می شود که تحت یک فرایند دوپینگ شیمیایی، الکتروشیمیایی یا الکتریکی قادر به نوسان بین دو حالت عایق و هادی باشند. این مواد در فناوری انتقال اطلاعات و کنترلهای اتوماتیک دارای اهمیت هستند.
وی ضخامت تک لایه های خود سامان را حدود یک تا سه نانومتر است، افزود: تشکیل تک لایه های خودسامان (با ضخامت و ساختار مناسب) روی سطح الکترود موجب عایق شدن سطح می شود.
رشید ندیمی به جزئیات این پژوهش اشاره کرد و اظهار داشت: در این کار تحقیقاتی ابتدا تک لایه خودسامان در سطح الکترود طلا تشکیل شد. سپس الکترود پوشیده شده با تک لایه خودسامان در محلول "آنتراسن" در "تتراهیدروفوران" قرار داده شد و به دلیل تمایل آنتراسن به بافت آلی این ترکیب به داخل حفره ها و احتمالا بافت آلی نفوذ کرد و به عنوان یک نانو مدار مناسب و هدایت الکتریسیته از طریق پیوندهای π مزدوج موجب بازیابی رسانایی الکترود می شود.
وی اضافه کرد: در ادامه با قرار دادن این الکترود در حلال تتراهیدروفوران خالص، آنتراسن سطح الکترود را ترک می کند و الکترود دوباره به حالت عایق بازمی گردد. نوسان بین دو حالت عایق و هادی به دفعات با قرار دادن الکترود در محلول آنتراسن و حلال خالص قابل انجام است.
به گفته این پژوهشگر، استفاده از آنتراسن به دلیل ارزانی و فراوانی این ماده موجب برتری این پژوهش نسبت به موارد مشابه ای است که از نانو لوله های کربنی یا نانو ذرات فلزی (مانند طلا و پلاتین) به عنوان یک نانو مدار استفاده می شود.
نظر شما