توسعه كه يكي از مباحث روز دنياي پيشرفته و متمدن امروزي است حاصل گره خوردن زنجيره اي عواملي چون توسعه علمي، توسعه صنعتي و توسعه اقتصادي است. با اتصال زنجيره وار دانشگاه به عنوان متولي توسعه علمي، صنعت به عنوان متولي توسعه صنعتي مي تواند نتايج بسيار مثبتي در زمينه توسعه اقتصادي به بار آورد. شايد در بسياري از كشورها، چون ايران دانشگاه و صنعت به تنهايي به سمت پيشرفت و پويايي در حركت باشند و از توانايي هاي بالقوه اي هم برخوردار باشند اما چون تعامل و ارتباطي منطقي بين اين دو بخش وجود ندارد، ثمرات بلند مدت و دائمي را به بار نخواهد آورد.
همانطور كه مشخص است دانشگاه با توليد علم و فن آوري روح تازه اي به صنعت مي بخشد و صنعت را از فرسودگي نجات مي دهد و صنعت نيز با استفاده از علم روز، به سوي خودكفايي كه همان توسعه اقتصادي مطلوب است حركت مي كند.
جامعه بدون علم و فناوري، تحقيقات بنيادي، پژوهش هاي علمي و آموزش هاي محول شده به روز به طور حتم نمي تواند به تربيت نيروي انساني منجر شود كه بتواند آينده صنعت و اقتصاد كشور را تضمين كند.
توليد علم و فناوري، نياز به نيروي تحصيلكرده و متخصص دارد كه اين نيرو در دانشگاه هاي كشور، حضور پر رنگ تري نسبت به ديگر جوامع موجود در كشور دارند به طوري كه طبق آمار 80 درصد نيروي انساني عالم و دانشمند در درون دانشگاه ها تمركز يافته اند. استفاده از اين نيرو در صنعت مي تواند شكوفايي توسعه صنعتي و توسعه اقتصادي را منجر شود.
مشكل ارتباط صنعت و دانشگاه از ديدگاه هاي فراواني مورد بررسي قرار مي گيرد. هر تحليل گر صنعتي و علمي مي تواند از ديدگاه منحصر به فرد خود به اين ارتباط و مشكلات موجود نگاه كند. شايد كاستي هايي از جانب صنعت يا دانشگاه موجب جدايي اين دو نقطه عطف پيشرفت كشور شده است، يا اينكه انحصاري بودن صنايع در دست دولت يا برخي صاحبان صنايع موجب شده است كه اين ارتباط به عنوان حلقه مفقود شده دانشگاه و صنعت مطرح باشد. يا مشكل از نظام آموزشي موجود در دانشگاه هاي ما است كه سبب شده دانشجويان فارغ التحصيل آمادگي يا انگيزه حضور در صنايع را نداشته باشند و ...
اما در ميان همه اين مشكلات مي توان به تحقيقات به عنوان نقطه مهمي در اشتراك دانشگاه و صنعت اشاره كرد. اگر تحقيقات دانشگاهي در بستر صنعت به عمل تبديل شود و اين بستر به گونه اي فراهم شود كه حضور دانشجويان در آن پررنگ تر شود، شايد بتوان به حل معادله چند مجهولي دانشگاه و صنعت كمك كرد.
|
اجراي نظام آموزشي 25 | |||||||||||||||||||||||||||||||
|
دكتر هادوي عضو هيئت علمي دانشگاه شيراز دانشگاه و صنعت را توامان مقصر مي داند. وي نظام آموزشي كهنه و قديمي موجود در دانشگاه هاي كشور را مانعي در تربيت نيروي انساني متخصص و آماده به كار در صنايع مي داند و از طرفي نقش واسطه ها در استخدام و به كارگيري نيروي متخصص در صنايع را عامل جدايي صنعت از دانشگاه مي داند. عضو هيئت علمي دانشگاه شيراز دراين زمينه مشكات موجود در ارتباط صنعت و دانشگاه و اشتغال فارغ التحصيلان دانشگاه ها در بخش صنعت گفت: وقتي نظام آموزشي يك كشور، 25 سال پيش تدوين شده باشد، نمي توان توقع داشت دانشجويي كه از دانشگاه فارغ التحصيل مي شود ، به آنچه در بازار كار نياز است مجهز باشد. | |||||||||||||||||||||||||||||||
|
دكتر محمد هادي هاودي عضو هيئت علمي دانشگاه شيراز افزود: در نگاهي كلي فاصله فراواني بين صنايع و آموزش ما در دانشگاه ها وجود دارد. تلاش هاي فرا
عضو هيئت علمي دانشگاه شيراز و دانشكده مهندسي علوم هسته اي افزود: دانشجويي كه از دانشگاه فارغ التحصيل مي شود در شرايط حال حاضر براي اشتغالش فرصتي وجود ندارد به نظر مي رسد اگر روي صنايع و تكنولوژي كار شود براي تمام نيروهاي فارغ التحصيل دانشگاه ها فرصت شغلي وجود داشته باشد. امروز كساني وارد بازار كار مي شوند كه واسطه اي داشته باشند. بنابراين دانشجويان فارغ التحصيل دانشگاه ها سر در گم هستند و اگر واسطه اي نداشته باشند بايد بيكار بمانند. وي تصريح كرد: متاسفانه در بيرون از دانشگاه ها اعتماد كافي به دانشجويان وجود ندارد. هر چند كساني كه متولي تكنولوژي هستند به نوعي دانشگاهي هستند اما چون درگير مسائل اجرايي هستند به زير بناي علمي توجهي نمي كنند. دكتر محمد هاد
استاد مهندسي هسته اي دانشگاه شيراز قديمي بودن اساتيد دانشگاه ها را در نتايج نامناسب آموزش در كشور دخيل مي داند و مي افزايد: در دانشگاه هاي ما نيروي تازه نفس كم است. عمدتا اساتيد دانشگاه ها پيشكسوت هستند. توانايي اين اساتيد را نمي توان منكر شد ولي بايد با شرايط روز هماهنگ شوند. هماهنگ نبودن اساتيد قديمي با علوم روز، به روند كند پيشرفت علم در كشور مي افزايد. دكتر هادوي نامشخص بودن سياست آك
| |||||||||||||||||||||||||||||||
نظر شما