بعد از اینکه تیم ملی والیبال ایران سالهای متمادی را در باتلاق رکود و ایستایی و در فاصلهای دور از قدرتهای آسیا به سر برد، حالا به جایی رسیده که بعد از اولین نایب قهرمانی در قاره، قهرمان آفریقا را به حالت انتقام با شکست مواجه میکند و قهرمانان 4 قاره دیگر را هم برای رسیدن به پیروزی به دردسر میاندازد. ملیپوشان جوان ایران که اتفاقا کادری جوان هم آنها را رهبری میکنند بعد از انتقام از مصر، بارها تا پای خلق پیروزی های بزرگتر هم پیش رفتند اما ناکام ماندند چون حریفان آنها در مسابقات جام بزرگ قهرمانان جایگاهی بزرگ در والیبال دنیا داشتند.
برزیل، کوبا، ژاپن و لهستان هرچه قدر هم ترکیب خود را دستخوش تغییر و جوانگرایی کنند، بازهم از بزرگیشان کاسته نمی‌شود. پس همین که والیبالیستهای ایرانی که تا همین چند سال پیش بازنده صفر بر 3 مقابل بزرگان بودند، میتوانند در دیدار با آنها کار را برای تعیین برنده به گیم پنجم بکشانند، کافی است تا به معدنی و تیمش نمره قبولی تعلق گیرد. فرید صائبی که در کسوت مربی سابقهای بیشتر از معدنی دارد، یکی از کسانی است که متحول شدن تیم ملی ایران و سیر صعودی آن را تایید میکند: "والیبال ایران به حدی از پیشرفت و خودباوری رسیده که بدون ترس و واهمه و با جسارت مقابل بزرگان دنیا قرار میگیرد. بزرگانی که همیشه برای ما "بت" بودند اما بازیکنان ایران امروز از آنها گیم میگیرند و حتی تا مرز پیروزی هم پیش میروند."
البته افت و نزولی که گریبانگیر والیبال آسیا شده غیرقابل انکار است و به همان اندازه پیشرفت والیبال ایران؛ چرا که اگر غیر از این بود واقعیت در دیدار با بزرگان قارههای اروپا، آمریکا و آفریقا برملا میشد.
ملیپوشان والیبال ایران بعد از درخشش در مانیل در اوزاکا و ناگویا بازهم نشان دادند که برخلاف جهت دیگر آسیاییها، حرکت در مسیری رو به بالا را در پیش گرفتهاند. هرچند که از نظر مصطفی کارخانه این حرکت همراه با نوسان است: "والیبال ما جایگاه و شخصیت خود را پیدا کرده است اما تا کامل شدن و رسیدن به ثبات هنوز راه باقی است باید. باید نوسانات باقی مانده از بین برود تا به مرتبهای بالاتر از موفقیت برسیم."
اما حال که تیم ملی والیبال در چنین مسیر و مرحلهای از رشد و ترقی قرار گرفته باید بداند که انتظارات ایجاد شده راه پسرفت را برای این تیم مسدود کرده است. پس جز پیشرفت راه دیگری پیش رو ندارد و اگر غیر از این عمل کند چه بسا بازهم درهمان باتلاق چندسال پیش خود و همچنین موقعیت تیمهای نوجوانان و جوانان امروز والیبال گرفتار شود. تیمهایی که متهم به استفاده از بازیکنان صغرسنی بودند با این وجود چیزی جز سقوط و از دست دادن مدال در مسابقات جهانی امسال عاید حالشان نشد.
موفقیت امروز والیبال ملی ایران شبیه بادکنکی است در میان دستان کودکانی که سوزن به دست دارند. اگر غافل شویم در لحظه از دست خواهد رفت. پس نباید از آن چشم برداشت تا زمانیکه به اندازه حداکثر ظرفیتی که دارد بزرگ شود و بزرگ بماند. اما رسیدن به اوج و ماندن در آن چگونه؟
"نباید ذوق و هیجان موفقیت در مسابقات اخیر قدرت "دید" واقعی برای پی بردن به نقاط ضعف باقی مانده را از مربیان و بازیکنان تیم ملی بگیرد". صائبی ضمن اشاره به این مطلب تاکید میکند: " یکی از مشکلات همیشگی تیم ملی در مورد زدن سرویس بود اما بازیکنان در رقابتهای ژاپن مشکلی از این بابت نداشتند، اما آنها همچنان برای دریافتهای اول با مشکل مواجه هستند در حالیکه تیم ما بازیکنانی با قامت و فیزیک مناسب دارند. برای رسیدن به جایگاههایی بالاتر باید این مشکل برطرف شود."
مسائل روحی و روانی فاکتور مهم دیگری است که باید به اندازه مسائل فنی و چه بسا بیشتر به آن توجه شود. مصطفی کارخانه با اعتقاد به این مطلب گفت: "70-60 درصد از عوامل موفقیت یک تیم مرتبط با روح و روان است، چون این فاکتور است که به بازیکنان جسارت و اعتماد به نفس مقابله با حریف را میدهد. اگر روحیه نباشد امکان رقابت پایاپایی درهیچ شرایطی وجود ندارد. باید عامل مخرب استرس را به طور کامل از بین برد تا خودباوری و اعتماد به نفس فردی و تیمی بازیکنان بالا رفته و پایههای روانی محکمی در تیم ملی ایجاد شود."
البته کارخانه یک توصیه مهم دیگر هم دارد: "حمایت از معدنی و دستیاران ایرانیاش ادامه یابد. باید از ترور شخصیتی یکدیگر دست بر داشت چون فقط با اتحاد و همراهی انجام هر کاری امکان پذیر است."
و در آخر اینکه "کسی که عزمی راسخ دارد می تواند جهان را مطابق میل خویش عوض کند"؛ مربیان و بازیکنان تیم ملی والیبال باید بیش از دیگر والیبالیها این صحبت "گوته" را سرمشق کار قرار دهند تا در آینده شرمنده نشوند. چراکه نتایج به دست آمده در فیلیپین و ژاپن فقط خوشی امروز والیبال را به همراه دارد. عمر این خوشی کوتاه است چون نمیتواند پاسخگوی انتظارت فردا باشد. برای فردا باید به نتایج بهتر و ارزشمندتر فکر کرد.
نظر شما