در دوره امامت امام محمد باقر (ع) و فرزندش امام جعفر صادق (ع) مسائلی مانند انقراض امویان و بر سر کار آمدن عباسیان و پیدا شدن مشاجرات سیاسی و ظهور سرداران و مدعیانی مانند ابوسلمه و ابومسلم خراسانی و دیگران مطرح است.
ترجمه کتابهای فلسفی و مجادلات کلامی در این دوره پیش می آید و عده ای از مشایخ صوفیه و زاهدان و قلندران وابسته به دستگاه خلافت پیدا می شوند . قاضیها و متکلمانی به دلخواه مقامات رسمی و صاحب قدرت پدید می آیند و فقه و قضا و عقاید و کلام و اخلاق را تفسیر می کند و تعلیمات قرآنی به ویژه مسئله امامت و ولایت را که پس از واقعه عاشورا و حماسه کربلا ، افکار بسیاری از حق طلبان را به حقانیت آل علی متوجه کرده و پرده از چهره ستمکاران اموی برگرفته بود ، به انحراف می کشاندند و احادیث نبوی را در بوته فراموشی قرار می دادند .
این اتفاقات اسلام را در معرض خطر قرار داده بود . بدین جهت امام محمد باقرو پس از وی امام جعفر صادق از موقعیت برای نشر تعلیمات اصیل اسلامی و معارف حقه بهره جستند و دانشگاه تشیع و علوم اسلامی را بنیان نهادند.
محضر امام باقر (ع ) مرکز علما، دانشمندان و راویان حدیث و خطیبان و شاعران بنام بود . در مکتب تربیتی امام
باقر علم و فضیلت به مردم آموخته می شد .
مدت بیست سال معاویه در شام و کارگزارانش در مرزهای دیگر اسلامی در واژگون جلوه دادن حقایق اسلامی با زور و زر و تزویر و اجیر کردن عالمان خود فروخته کوشش بسیار کردند .
امام محمد باقر در اصلاح عقاید مردم به ویژه در مسئله امامت و رهبری ، که تنها شایسته امام معصوم است ، سعی بلیغ کرد و معارف حقه اسلامی را در جهات مختلف به مردم تعلیم داد تا کار نشر فقه و احکام اسلام به جایی رسید که فرزند گرامی آن امام ، حضرت امام جعفر صادق(ع) دانشگاهی با چهار هزار شاگرد پایه گذاری و احادیث و تعلیمات اسلامی را در اکناف و اطراف جهان آن روز اسلام انتشار داد .
حضرت امام محمد باقر (ع) هفتم ذیحجه سال 114 هجری در سن 57 سالگی در مدینه به وسیله هشام مسموم شد و چشم از جهان فروبست . پیکر مقدس آن امام بزگوار را در قبرستان بقیع کنار پدر بزرگوار وی به خاک سپردند .
نظر شما