به گزارش خبرگزاری مهر، یوسف علیخانی روایتگر قصه‌های بومی و محلی ایران با بیان این مطلب گفت: باید گروهی انتخاب شوند تا دلسوزانه قصه‌ها و قصه‌گویان را شناسایی و قصه‌ها را با حفظ امانتداری چاپ کنند. به این ترتیب طی 20 سال گنجینه عظیمی از قصه‌های فرهنگ عامه گردآوری می‌شود که می‌تواند با تحلیل آنها تفاوت شخصیتی راوی و جغرافیای او مورد مطالعه قرار گیرد.
نویسنده کتاب" اژدهاکشان" با اشاره به این که ما مردمی افسانه دوست و اسطوره ساز هستیم اظهار داشت: همیشه مردم ما در طول تاریخ نشان داده‌اند که مسئله‌ای را برای خود بزرگ و آن را برای دیگران تعریف کرده‌اند.
علیخانی افزود: قصه در هر منطقه‌ای با توجه به رفتار و نوع معیشت راوی متفاوت است. به عنوان مثال در منطقه البرز که شامل الموت، طالقان، رودبار و تنکابن است مردم قصه‌هایی را دوست دارند که به شکل افسانه بیان می‌شود و حداقل 400 سال قدمت دارند.
مولف کتاب "عزیز و نگار"به دست اندرکاران برگزاری جشنواره بین المللی قصه گویی توصیه کرد که برای قصه گویی به جای استفاده از بازیگران از قصه گویان استفاده کنند.
علیخانی با اشاره به این که دامنه قصه‌گویی در ایران گسترده است عنوان کرد: به هر جایی که تلویزیون و ماهواره رسیده دیگر قصه‌گویی وجود ندارد. قصه‌گویی برای جایی است که مردم دور آتش می‌نشستند.
وی گفت: پیرزنها و پیرمردهایی را می‌شناسم که با هزینه خود قصه‌هایشان را جمع‌آوری کرده‌اند. عده‌ای هم ناشری پیدا نکرده‌اند که کتابشان را چاپ کنند. شاید با نصف بودجه جشنواره بتوان 30 کتاب چاپ کرد.
علیخانی در پایان گفت: در تاجیکستان دکترای مردم‌شناسی و قصه وجود دارد. شاید در ایران هم لازم باشد که کارهای مشابهی در حوزه فعالیتهای آکادمیک صورت پذیرد.
نظر شما