سدیدالدین عوفی در جوامع‌الحکایات می‌نویسد: «روزی اَحنَفِ قِیس نزدیک معاویه درآمد و هر کس در باب امیرالمؤمنین علی (ع) سخنی می‌گفت. احنف خاموش گشت و نشست و هیچ نگفت. معاویه گفت: ای احنف! چرا سخنی نمی‌گویی؟!. احنف گفت: چه گویم!، اگر راست بگویم از تو ترسم و اگر دروغ بگویم از خدای تعالی ترسم، پس در این مقام، سکوت بهتر است!».
گفتن و نوشتن از امیرالمؤمنین علی (ع) بسیار دشوار است. از این رو، هنرمندان از سر ارادت به آن بزرگوار، همیشه کوشش کرده‌اند تا در حد توان، اثری شایسته از خود به یادگار بگذارند. طرح‌ها، نقاشی‌ها، تصویرسازی‌ها و کتاب‌آرایی‌ها، سازه‌های چیره‌دستانه از فلز و چوب و شیشه و نخ و پارچه، ساختارها و آرایش بناها به فنون نفیس آجرکاری و کاشی‌کاری و گچ‌بری، همه و همه، نشانی از نشان مولای موتقیان علی (ع) بر خود گرفته که چکیده دست هنرمندان است و ارادت ایشان به آن مقام عالی.
در بالای اتاق، زیر آینه‌ها و دسته گل نقاشی، حدیث نبوی «اَنا مَدینَه‌العِلم وَ علی بابَها» به خط مرحوم هما کتیبه شده است و روبه‌روی آن هم در سمت پایین، گلدان آینه‌کاری منقش بسیار عالی و این بیت مولانا: «از علی آموز اخلاص عمل / شیر حق را دان منزه از دغل» به خط مرحوم طرب کتیبه شده است. محل تولد من همین اتاق بوده که نمونه‌ای است از ذوق و ظرافت».
اکنون به بهانه حلول مبارک عیدِ غدیر خُم، آنچه در ادامه تماشا خواهید کرد، گوشه‌ای از ذوق و ظرافت هنرمندان است که در کار بناهای تاریخی اصفهان نشسته و برای دوستداران فرهنگ و هنر، جلوه‌گری می‌کند.
نظر شما