به گزارش خبرنگار مهر، فوتبال ایران امروز با موضوعی مواجه است که چنانچه بخواهیم به دیده اغماض و مماشات به آن ننگریم، باید از آن به عنوان مسئله ای بزرگ یاد کرد، مسئله ای به نام "منشور اخلاقی".
مربیانی چون فیروز کریمی و فرهاد کاظمی در لیگ برتر مجوز فعالیت ندارند و بازیکنی به نام علیرضا واحدی نیکبخت نیز می بایست یک نیم فصل را بیرون بنشیند. اما هیچکس در افکار عمومی هنوز واقعا به دلیل این اقدام پی نبرده و اینکه این افراد باید به چه عنوانی از حضور در رقابت های لیگ برتر بازبمانند!.
عزیز محمدی، رئیس سازمان لیگ فوتبال ایران، به عنوان یکی از کسانی که در به اجرا درآمدن منشور اخلاقی نقش داشته ، می گوید: این مربیان تا پایان لیگ از مربیگری محروم هستند و من به عنوان رئیس سازمان لیگ برتر در این مورد حرف می‌زنم و مربیگری در لیگ دسته اول یا دسته‌های پایین‌تر به من مربوط نمی‌شود. پایان محرومیت مربیان منشوری هم به عملکرد خودشان بستگی دارد.
اکنون این سوال پیش روی علاقمندان به فوتبال قرار می گیرد که چنانچه قرار است با مربی و بازیکن بی اخلاق، برخورد حذفی صورت پذیرد پس چگونه است که آنها فقط از لیگ برتر حذف می شوند؟
به عبارت دیگر اگر مسجل شود که یک مربی و یک بازیکن فاقد صلاحیت اخلاقی است، با یک سیاست واحد باید از کلیت فوتبال محو شود. اگر مجری این قانون، فدراسیون فوتبال است پس چگونه است که این سیاست واحد در مورد دیگر لیگ ها کارکرد ندارد و با توجه به اظهارات عزیز محمدی آیا این شبهه به وجود نمی آید که وی بالاتر از شخص اول فوتبال ایران، علی کفاشیان، در این خصوص تصمیم گیری می کند؟
آنچه این نوشتار قصد بررسی آن را دارد این است که محرومیت بازیکنان و مربیان نمی تواند متضمن بهبود روند اخلاقی یک جامعه فوتبالی شود. موضوع اخلاق در فوتبال امری است که از خانواده به عنوان کوچک ترین نهاد اجتماعی آغاز می شود و به سطوح بالاتر ارتقا می یابد. پدری که از سنین پایین به فرزند خود می آموزد که در ورزش، تقلب هیچ جایگاهی ندارد، در ذهن کودک خود نهادینه می کند که پیروزی و موفقیت در ورزش نباید دستاویزی شود تا او به هر لطایف الحیلی، کار خود را پیش ببرد.
در فوتبال انگلستان به رابی فاولر نگفته بودند وقتی دیوید سیمن دروازه بان آرسنال، بر روی او مرتکب خطا نشده ، از داور بخواهد از تصمیم خود مبنی بر اعلام ضربه پنالتی منصرف شود. بازیکن لیورپول آموخته بود که باید اخلاق را سرلوحه کار خود قرار دهد و آن را در فوتبال به کار گیرد.
تیه ری آنری را هم به دلیل "هندبال" در دیدار با جمهوری ایرلند دچار محرومیت نکردند اما حرکتش مورد نکوهش واقع شد. براستی گناه این مربیان و بازیکنان ایرانی بزرگ تر از گناه دیه گو مارادونا، تیه ری آنری و دیگر بازیکنان متقلب در فوتبال است؟ اگر تخلفی که از آنها سر زده در حوزه مسائل شخصی شان بوده و مرتبط با فوتبال است پس چگونه است که علنی نمی شود تا چیز پنهانی باقی نماند؟
آیا کسانی که بر ادامه اجرای منشور اخلاقی تاکید می کنند، می توانند تضمین کنند از این پس بی اخلاقی در ورزش ما صورت نمی گیرد؟ آیا وقت کشی در فوتبال، خطاهای نگران کننده، شرط بندی، تبانی، کم فروشی و ... بی اخلاقی به حساب نمی آید؟ آیا با این نسخه جدید بساط این موارد از فوتبال ایران برچیده می شود؟
آرسن ونگر در سال 1996 پس از اینکه تیمش مقابل کاونتری سیتی به برتری رسید در نامه ای از اتحادیه فوتبال انگلستان خواست به دلیل بازی ناجوانمردانه بازیکنانش، پیروزی را از آنها پس بگیرند. آیا مربیان ما از چنین فرهنگی برخوردار هستند که چنین پیشنهادهای جوانمردانه ای ارائه کنند؟
اکنون به مثال شگفت انگیز دیگری توجه کنید: در سال 2001 و در دیدار تیم های وستهام - اورتون، پائولو دی کانیو در موقعیت دروازه خالی قرار گرفت اما از آنجا که پل جرارد دروازه بان اورتون به دلیل مصدومیت بر روی زمین دراز کشیده بود، توپ را با دست گرفت که این امر جایزه بازی جوانمردانه سال 2001 فیفا را برای او در پی داشت.
اکنون باید از مجریان و حامیان قانون منشور اخلاقی پرسید آن بیگانگان چه کردند که اینچنین فضاهای منصفانه را در فوتبال خود شاهد هستند و آیا ما با این قوانین "خلق الساعه" می توانیم به پاکسازی این فوتبال که زیر جلد خود ناخالصی هایی دارد، بپردازیم؟
براستی ما الگو هستیم و یا باید الگوبرداری کنیم؟ پاسخ را باید مردم و دست اندرکاران ورزش بدهند که البته "چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است".
نظر شما