حضرت امام حسین(ع) در تمام کمالات و فضیلتها، بلکه حتی در عبادت نیز از برترین انسانها است. شش سال از عمر امام حسین با پیامبر بزرگوار سپری شد و آنگاه که رسول خدا (ص) چشم از جهان فروبست و به لقای پروردگار شتافت ، مدت سی سال با پدر زیست .
پس از شهادت حضرت علی(ع)، به فرموده رسول خدا و وصیت امیرالمؤمنین امامت و رهبری شیعیان به حسن بن علی، فرزند بزرگ امیرالمؤمنین، منتقل و بر همه مردم نیز واجب شد به فرامین پیشوای خود امام حسن گوش دهند. امام حسین که دست پرورده وحی محمدی و ولایت علوی بود، در این زمان بخوبی همراه و همکار و همفکر برادر بود.
وقتی بنا بر مصالح اسلام و جامعه مسلمانان و به دستور قادر متعال، امام حسن مجبور شد با معاویه صلح و ناراحتیهای بسیاری را متحمل شود، امام حسین شریک رنجهای برادر بود و به خوبی می دانست که این صلح به صلاح اسلام و مسلمانان است .
پس از شهادت امام حسن(ع)، رهبری شیعیان به امام حسین منتقل شد . امام حسین می دید معاویه با اتکا به قدرت اسلام ، بر اریکه حکومت اسلام به ناحق تکیه زده ، سخت مشغول تخریب اساس جامعه اسلامی و قوانین خداوند است، از این حکومت پوشالی مخرب ، به سختی رنج می برد.
امام تصمیم داشت به شکلی مدبرانه و با درنظر گرفتن جوانب مختلف، بر علیه معاویه فعالیت کند، پس از بررسی و موقعیت سنجی لازم به این نتیجه رسید که به صلاح است چون برادر، کمتر مخالفت کند تا زمان مناسب فرا رسد .
امام این چنین بود و ماند تا معاویه درگذشت و قیام عاشورا واقع شد ...
این قیام ظهر روز دهم محرم سال 61 به وقوع پیوست و در آن امام حسین و یاران باوفایش به شهادت رسیده و خانواده آنها نیز به اسارت گرفته شدند از جمله حضرت زینب(س) و حضرت سجاد(ع).
بعد از نهضت مقدس عاشورا حرکتها و قیامهای متعددی به تأسی از آن واقعه علیه حاکمان ستمگر صورت گرفت از جمله قیام مدینه، قیام توابین و قیام مختار .
نظر شما