به گزارش خبرگزاري "مهر" به نقل از اداره كل ميراث فرهنگي استان تهران ، بناي اين امامزاده شامل دو بخش است. بخش اول عبارت است از يك برج مقبره شكل هشت ضلعي كه از داخل داراي گنبد عرقچين و از خارج رك مي باشد. در داخل هر ضلع طاقنماي كشيده اي تعبيه كرده اند كه بالاي آن هلالي شكل مي باشد و در داخل مقبره يك قبر وجود دارد و روي آن ضريح ناقصي - كه داراي بدنه نبوده و فقط چهار پايه دارد - قرار داده اند.
بخش دوم اين بنا در ضلغ شرقي بقعه اصلي كه قبر امامزاده در آن قرار دارد، واقع شده است و بنايي به صورت طاق چشمه مي باشد كه داراي پايه مكعب مستطيل قطوري در وسط و چهار تويزه در جوانب مي باشد.
تويزه ها داراي قوس جناغي بوده و گنبدهاي وسط آن عرقچين است و در هر يك از اضلاع چهارگانه اي اين بنا دو طاقنما تعبيه كرده اند كه آنها نيز داراي قوس جناغي مي باشد.
با توجه به مجموعه شواهد و ويژگي هاي بنا، قدمت بناي اصلي امامزاده جعفر به قرون 7 و 8 هجري و قدمت بناي الحاقي شرقي به قرون 10 و 11 هجري باز مي گردد.
نظر شما