کارگردان نمایش عشق لرزه در گفتگو با خبرنگارمهر و در پاسخ به این سوال که آیا می توانیم در تعطیلات نوروز اجرای تئاتر داشته باشیم، گفت: کمتر هنرمندی می‌توانیم پیدا کنیم که از نظر مسائل اقتصادی احساس امنیت کند و حالا در مورد تئاتر این احساس عدم امنیت به تنوع آرا و اندیشه‌های هنرمند هم مربوط می شود و تنوع نگری او در اغلب موارد بی پاسخ می ماند. در چنین شرایطی چطور هنرمند می‌تواند برای اجرای نوروزی خودش را آماده کند؟
سلیمی پایین بودن تعداد سالن‌های نمایش در تهران و شهرستان‌ها را یکی از مهمترین دلایل امکان پذیر نبودن اجراهای نوروزی دانست و عنوان کرد: ما می‌توانیم میان مخاطب و نمایش رابطه ایجاد کنیم به شرطی که امکانات برای این رابطه فراهم باشد. تهران و شهرک‌های اطرافش حدود 14 میلیون جمعیت دارد.حالا شما ببینید به جز تئاتر شهر و تماشاخانه ایرانشهر که امسال راه اندازی شده ما چند سالن در سطح کشور مناسب اجرای نمایش داریم؟ ظرفیت سالن‌های ما به سه هزار نفر هم نمی‌رسد و با یک محاسبه ساده می‌بینیم که مخاطب تئاتر در یک کشور 70 میلیونی در ماه به 90 هزار نفر هم نمی‌رسد.
او همچنین افزود: شاید مقایسه تئاتر و فوتبال مقایسه درستی نباشد و پر واضح است که تئاتر و فوتبال دو حوزه جداگانه هستند و هر کدام هم طرفداران خاص خودشان را دارند اما موضوع دارای اهمیت این است که در هر مسابقه فوتبال معمولا 50 هزار تماشاچی می‌توانند به تماشای فوتبال بنشینند اما بزرگ ترین سالن تئاتر ما ظرفیت بیش از 500 نفر را ندارد.
کارگردان "مهمانسرای دو دنیا" یادآور شد: "عشق لرزه" آخرین اجرای من یکی از پرفروش ترین نمایش های سال 88 بود و با وجود علاقه مخاطب برای دیدن کار نتوانستیم مدت بیشتری از زمان مقرر روی صحنه بمانیم .چرا که گروه‌های متقاضی اجرا زیاد هستند و سالن برای اجرا محدود.
او با اشاره به اینکه ارتقا هنر تئاتر ارتباط مستقیم با حضور جدی گروه‌های شهرستانی دارد، گفت: در طول سال ما چیزی به عنوان تئاتر در شهرستان ها نداریم و گروه های شهرستانی تنها در جشنواره های استانی و شهرستانی می توانند کار روی صحنه ببرند. من معمولا به عنوان داور ناظر در جشنواره‌های مختلف به شهرستان‌ها می روم و با تمام وجود علاقه و استعداد جوان‌ها را می‌بینم و با وجود اینکه تئاتر در شهرستان ها سابقه ای طولانی دارد اما هیچ توجهی به آن نمی‌شود.
سلیمی در پایان افزود: استان های آذربایجان، گیلان و خراسان موفق ترین گروه‌های نمایشی را دارند اما متاسفانه بهایی برای هنر آنها قائل نیستند و نمی‌توانند فرصتی برای اجرا و عرضه فعالیت‌هایشان داشته باشند.
نظر شما