رضا امیرخانی در گفتگو با خبرنگار مهر درباره راههای ارتقای سطح توجه به ادبیات داستانی در نظام آموزشی گفت: به گمان من مساله ورود ادبیات معاصر به دانشگاهها امری نیست که با بخش نامه و آیین نامه صورت گیرد بلکه به همت و اشراف استادان بازمی گردد.
تلاشهای زنده یاد امین پور برای ترویج ادبیات داستانی در دانشگاه
وی ادامه داد: نمونه هایی از توجه به ادبیات معاصر توسط استادان در دانشگاهها را در زمان زنده یاد قیصر امین پور داشتیم که وی با جدیت ادبیات معاصر را به دانشجویان معرفی کرده و آنها را به مطالعه در این زمینه تشویق می کرد و تلاش او با استقبال دانشجویان هم روبه رو شده بود.
نویسنده "من او" با تاکید بر اینکه ترویج ادبیات داستانی معاصر در فضای آموزش دانشگاهی بیشتر به ذوق، همت و اشراف استادان بازمی گردد بیان کرد: توجه به ادبیات در نظام آموزشی مساله ای نیست که از سوی معاون علمی یا آموزشی دانشکده و با نظر گرفتن واحد درسی محقق شود بلکه کاملا به تشویق دانشجویان از سوی استادان بازمی گردد.
امیرخانی اضافه کرد: به طور مثال در شیراز استادی مانند کاووس حسن لی و یا در تهران محمدرضا ترکی و در حوزه جامعه شناسی دکتر جوادی یگانه و افرادی چون اینان توانسته اند موضوع ادبیات معاصر را به صورت آکادمیک وارد مطالعات دانشجویان کنند.
وی با اشاره به اینکه مورد اقبال قرار گرفتن یک اثر ادبی معاصر به عنوان یک متن آکادمیک مساله‌ای دور از انتظار است توضیح داد: یک متن ادبی معاصر و حواشی‌اش می تواند مورد تحقیق دانشجویان در پایان نامه ها و مقاله هایشان قرار گیرد و امری مقبول است ولی نباید انتظار داشت مطالعه ادبیات معاصر به عنوان یک واحد درسی گنجانده شود و مورد اقبال هم قرار گیرد.
نویسنده "ارمیا" عنوان کرد: در دوره ای تلاش شد در کتابهای درسی به ادبیات داستانی توجه شود ولی به اعتقاد من زمانیکه این مساله قالب بخش نامه و دستورالعمل دولتی به خود می گیرد آنگاه به طور طبیعی آثار نویسندگان بخش نامه ای هم به کتابها راه پیدا می کند در حالیکه تاکید من بر این است که ترویج ادبیات داستانی معاصر در نظام آموزشی راهی جز این ندارد که افراد علاقمند به ترویج آن بپردازند.
استادان و دانشجویان خودجوش عمل کنند
امیرخانی اضافه کرد: این فرهنگ بهتر است از میان دانشجویان و استادان شکل گرفته و ترویج شود که اتفاقا در حال حاضر هم دانشجویانی داریم که بنا بر علاقه شخصی چنین مطالعاتی دارند و من با مواردی برخورد داشته ام که دانشجویان آثار مرا به عنوان موضوع پایان نامه هایشان انتخاب کرده اند.
وی در پاسخ به این مساله که بحث شما بیشتر در دانشکده های ادبیات صادق است و ترویج ادبیات داستانی در دیگر حوزه های آموزشی دانشگاهی و همچنین در سطح غیردانشگاهی چگونه میسر می شود؟ بیان کرد: در سطح غیردانشگاهی اطلاعات من به گونه ای نیست که بتوانم درباره آن اظهارنظر کنم ولی درباره فضاهایی دانشگاهی به غیر از رشته های علوم انسانی معتقدم این مساله بسیار به ذوق و علاقه شخصی دانشجویان بازمی گردد.
ضعف آموزش روش مطالعه در مدارس
این نویسنده در توضیح این امر که چقدر پایین بودن سطح مطالعه در ایران به بی توجهی نظام آموزشی (به ویژه در دوران مدرسه) به مطالعه آزاد و ادبیات داستانی بازمی گردد؟ عنوان کرد: نظام آموزشی ما در دوره متوسطه و پایین تر روش مطالعه را به دانش آموزان یاد نمی دهد و تمرکز نظام آموزشی تنها بر کتابهای درسی است و این رویه مختص کشور ما است.
امیرخانی افزود: در کشورهای دیگر به دانش آموزان یاد می دهند که بر اساس متون غیر درسی تحقیق و مطالعه کنند و این اتفاقی است که متاسفانه در ایران نمی افتد.
وی در پایان مشکل پایین بودن سطح مطالعه در ایران را به دلیل سیاستهای غلط فرهنگی دانسته و گفت: دولتهای مختلف در زمینه سیاست فرهنگی و نشر راه را به غلط رفته و به همین دلیل باعث شده اند سطح مطالعه در ایران پایین باشد و این مشکلی نیست که تنها به نظام آموزشی بازگردد.
نظر شما