بابافغانی در شیراز به دنیا آمد . مورخان اشاره ای به تاریخ ولادت، نام و نام پدرش نکرده اند، بابا فغانی در جوانی به کارگری مشغول بود و در ابتدا تخلص "سکاکی" داشت، ولی در دیوانش از این تخلص استفاده نکرده است .
تخلص وی در دیوانش "فغانی" است . فغانی در اواسط عمر به هرات رفت . در آنجا سعی کرد که هم پایه شاعرانی چون جامی، هاتفی، بنایی و هلالی باشد و به دربار سلطان حسین میرزا بایقرا و وزیرش امیرعلیشیر نوایی نزدیک شود . ولی در هرات شعر فغانی را نپسندیدند و آن را خالی از صنایع بدیعی و نامطبوع دانستند و چنان شد که به هر شعر پیش پا افتاده ای "فغانیه" می گفتند.
فغانی بعد از ناکامی در هرات بین سالهای 883 تا 896 به آذرببایجان و شهر تبریز رفت و وارد دربار سلطان یعقوب آق قوینلو شد .
در آنجا لقب بابای شعر را گرفت .
بابا فغانی در سرودن انواع شعر از جمله قصیده ، غزل، رباعی، ترکیب بند و ترجیع بند مهارت داشت . اما در غزل سرایی استاد و کار اصلی وی سرودن غزل بود .
دیوان غزلیات وی مشتمل بر ششصد غزل است . شیوه ای که او در غزل پیش گرفت در حقیقت سنگ بنای سبکی شد که بعدا به سبک هندی مشهور شد .
دیوان بابا فغانی دوبار به چاپ رسیده است ، بار اول در لاهور و بار دوم سال 1316 در تهران .
نظر شما