آژانس فضایی اروپا نام "ادواردو آمالدی" را بر روی "وسیله نقلیه انتقال خودکار" (Automatic Transfer Vehicle) خود گذاشت. این سومین ابزار از یکسری گسترده از وسایط نقلیه ویژه حمل بار به سوی ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) است. آمالدی (1908 تا 1989) فیزیکدان ایتالیایی و شاگرد انریکو فرمی است که از بنیانگذاران "شورای تحقیقات هسته ای اروپا (CERN) در ژنو و سازمان فضایی اروپا (ESA) نیز به شمار می رود. یک اروپایی بزرگ.
حال طرح یک سئوال؛ وسیله "آمالدی" برای آینده حضور اروپا در ایستگاه فضایی چه چیزی را خواهد ساخت؟ بوش با کاهش بودجه ناسا تقریبا ماموریت غیرممکن بازگشت به ماه را فراموش کرده بود. این درحالی است که پس از سخنان باراک اوباما در 15آوریل 2010 ما فهمیدیم که رئیس جمهور جدید آمریکا ایده های بهتر و بزرگتری دارد. این ایده ها بر روی مرزهای فراتر از ماه متمرکز شده اند و همچنین چشم انداز جدیدی را درباره زندگی ایستگاه فضایی و یک حضور بین المللی در آن را نشان می دهند.
در اینجا طرح این سئوال ضروری می نماید که آینده ایستگاه چه خواهد شد؟ بسیاری هنوز معتقدند که ایستگاه فضایی می تواند همانند یک راه حل (بزرگ، زیبا اما بسیار پر هزینه) برای کسب موفقیتهای بزرگ سیاسی و فناوری مدنظر قرار گیرد.
طرح ساخت این ایستگاه در سال 1980 عرضه شد و در سال 1998 آغاز به کار کرد و اکنون در نهایت امیدواری روبه اتمام است. ISS معامله ای بزرگ برای ایالات متحده و جامعه جهانی بوده که هزینه های آن حدود 100 میلیارد دلار ارزیابی می شود. در حقیقت این بزرگترین پروژه تحقیقاتی بین المللی است که تاکنون توسط بشر اجرا شده است.
هر چند هزینه های آن با پروژه "آپولوی ماه" (1962 تا 1972) قابل قیاس است اما هزینه های پروژه آپولو را آمریکا به تنهایی تقبل کرده بود.
بنابراین ما اکنون می توانیم به دوره ای از یک همکاری درست بین المللی چشم بدوزیم که با بیشترین فضاگردیهای جهانی (و نه چینی)، فعالیتهای علمی در ایستگاه فضایی را رقم می زنند. هر چند هیچ کس نمی داند با زندگی افزایش یافته ایستگاه فضایی چه بکند و هیچ کس نمی داند اکنون که این راه بزرگ را در آسمان داریم بزرگترین مشکل ما چیست!
به هر حال در اینجا یک فرصت جدید به روی ما باز می شود: سرانجام انسان اروپایی نیز قدم به فضا می گذارد.
در حقیقت دو نام اولین حضور پر رنگ انسان اروپایی را در ایستگاه فضایی نشان می دهند. دو وسیله نقلیه انتقال خودکار آژانس فضایی اروپا در بزرگداشت "ژول ورن" و "یوهانس کپلر" نامگذاری شده اند.
ژول ورن (1828 تا 1905) رویاهای سفر به ماه با یک گلوله توپی که از فلوریدا پرتاب می شد و قدم به مرکز زمین با استفاده از آتشفشانهای ایسلند و سیسیل را به رشته تحریر در آورد. رویاهایی که دانشمندان امروزه آنها را به واقعیت تبدیل کرده اند.
کلپر (1571 تا 1630) انسانی بود که قوانین آسمانها را با رصد مریخ از طریق چشم غیر مسلح در اختیار ما گذاشت. اما زندگی اش به دستور حاکم زمانش "رودولف دوم" امپراتور "امپراتوری رم مقدس" در میان علاقه اش به نجوم و حفظ جان مادرش دوپاره شد. در حقیقت کلیسای پروتستان مادر کلپر را متهم به جادوگری کرد.
اکنون نام "آمالدی" نیز که بر روی سومین وسیله نقلیه از سری ابزارهای اسا گذاشته شده است از سوی اروپا به فضا می رود.
آمالدی یک دانشمند مدرن اروپایی است. یک دانشجوی فیزیک که در مکتب طاقت فرسای انریکو فرمی (1901 تا 1954) تحصیل می کرد. فرمی "پدر فیزیک"، اولین واکنش زنجیری هسته ای کنترل شده را ایجاد کرد و آن را به یاد رب النوع یونانی، "آدون" نامگذاری کرد.
آمالدی فرمی را تکریم می کرد، البته به استثنای زمانی که وی وارد سیاست شد و از جامعه علمی فاصله گرفت. فرمی موقعیتهای حرفه ای زیادی را در آمریکا برای آمالدی فراهم کرد اما آمالدی ترجیح داد در طول جنگ جهانی دوم در ایتالیا بماند و برای تولد دوباره علم ایتالیایی و تولد علم اروپایی تلاش کند.
اگر اروپا امروز رهبر فیزیک ذرات است، این مقام را مرهون تلاش کسانی چون آمالدی است که نگاه خود را به روی تاسیس "سرن" (شورای تحقیقات هسته ای اروپا) معطوف کرده بودند. سازمانی که در سال 1952 شروع به کار کرد.
در سال 1960 آمالدی فلسفه اروپا در رسیدن به فضا را عملی کرد. وی یکی از پدران آژانس فضایی اروپا (ESA) است.
آیا امروز آمالدی می داند که با الحاق این فیل سفید ما به آسمان (وسیله نقلیه خودکار اروپا) چه باید بکند؟ این دانشمند با تلاش خود به جامعه اروپایی خدمات بزرگی کرد. بنابراین در اینجا می توان به مناسبت نامگذاری دستگاه اروپایی به نام این دانشمند، چند دلیل را به عنوان اهداف آینده ایستگاه فضایی ذکر کرد.
بزرگترین ایستگاه فضایی بین المللی فرصتهای علمی جدیدی را می سازد: این ضربه آهسته، پتانسیل بالایی از جامعه اروپایی را نشان می دهد. آمالدی به ما می گفت که آسمان محدود است.
ایستگاه فضایی از پتانسیل بالایی برای علوم زیستی، از میکروبها تا انسان برخوردار است. از سویی دیگر آمالدی اروپاییها را تشویق کرد که از یک فرصت منحصر به فرد برای رسیدن انسان به فضا نهایت استفاده را بکنند. با شاتل بازنشسته، تنها "سایوز روسی پیر با وفا" می ماند که می تواند انسان را به ایستگاه فضایی متصل کند.
این درحالی است که اسا یک موشک فوق العاده به نام "آریان 5" دارد که به زودی می تواند با یک نسخه جدید از این نیز بهتر شود. پس با سری موشکهای آریان و پایگاه فضایی "کوئورو" در گویانای فرانسه می توان انتقال انسان به فضا را در ذهن تصور کرد. بنابراین وسیله نقلیه انتقال خودکار جدید که به نام آمالدی نامگذاری شده است می تواند برای سفرهای انسان مورد استفاده قرار گیرد.
این اتفاق باید رخ دهد. چرا؟ چون بدون فضانورد در مدار، علاقه عمومی اروپایی به فضا کاهش خواهد یافت. اتفاقی که در عصر "پسا آپولو" یعنی از سال 1971 تا 1981 در جامعه آمریکایی رخ داد. علاوه براین زمان باقی مانده ایستگاه فضایی برای اروپاییها فرصت شایسته ای است که می تواند اروپا را به یکی از قدرتهای فضا تبدیل کند. چیزی که آمالدی پیش بینی کرده بود.
نظر شما