برخی مورخان لقب او را "کمال الدین" و برخی دیگر "مقیم الدین" گفته اند .
پدرش نعیم الدین نعمت الله قهستانی وزیر سلطان ابوسعید گورکان بود . در دوره تیموری به وزیران لقب آصف داده می شد .
آصفی هروی هم به سبب مقام پدرش آصفی تخلص می کرده است . آصفی در هرات تربیت یافت و در همان شهر فنون ادب را آموخت . در هرات در سایه عنایت سلطان حسین بایقرا و در خدمت امیرعلیشیر نوایی و سلطان بدیع الزمان میرزا بود البته به بدیع الزمان میرزا التفات بیشتری داشت .
آصفی شاگرد عبدالرحمان جامی بود و نزد او مقام و منزلت بالایی داشت چنان که جامی در مجالس شعر اشعار آصفی را به مثابه حسن ختام مجلس استماع می کرد .
آصفی بیشتر عمر خود را در هرات گذراند و فقط دو سفر به مکه و بلخ کرد و سرانجام در هرات درگذشت و پیکر وی را در گازرگاه هرات به خاک سپردند .
اشعار آصفی غالبا دارای الفاظ و مضامین و نکته های باریک است . در اشعارش از شاعران معاصر و قبل از خود از جمله خیام، سعدی، حافظ و امیرخسرو دهلوی تأثیر گرفته و گاه نیز به استقبال آنها رفته است .
دیوان آصفی شامل 2460 بیت تا کنون دو بار به چاپ رسیده است . یک بار به کوشش فکری سلجوقی در هرات در سال 1337 و بار دیگر به کوشش هادی ارفع کرمانشاهی در تهران در سال 1342 شمسی .
نظر شما