به گزارش خبرنگار مهر، همایش "ایران، سیاست و آینده شناسی" عصر روز سه شنبه 11 خرداد در تالار شیخ مرتضی انصاری دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران پیگیری شد.
دکتر قدیر نصری استاد دانشگاه تربیت معلم در نشست عصر دیروز همایش "ایران، سیاست و آینده شناسی" به بررسی موضوع "الگویی روش شناختی برای تخمین وزن حرکتهای قومی: با تمرکز بر منطقه خاورمیانه شرقی در ربع قرن 21" پرداخت.
نصری در ابتدا با اشاره به اینکه مسئله اقلیتها دیگر فقط مختص به خود آنها نیست و جنبه فراگیر یافته است، تصریح کرد: یکی از موضوعاتی که در آینده‌پژوهی می‌تواند مطرح باشد، بحث اقوام است.
وی با طرح این سؤال که چرا برخی تحولات و تحرکات قومی در آینده سیاسی کشورهای شرق خاورمیانه اهمیت حیاتی دارند و برخی فاقد این اهمیت هستند، گفت: منطقه خاورمیانه به سه ناحیه غربی (به مرکزیت مصر)، مرکزی ( به مرکزیت قدس) و شرقی (به مرکزیت خلیج فارس) تقسیم می‌شود.
وی تصریح کرد: در هر کدام از نواحی این منطقه حیاتی (Vital Region)، مجموعه‌ای از منابع و عوامل ثابت و سیال، آینده را شکل می دهد. یکی از محورهای پررنگ در تنظیم آهنگ حرکتها در خاورمیانه، سرشت و سرنوشت تمایزهای قومی است.
مؤلف "مبانی هویت ایرانی" تصریح کرد: این تمایزها، در محافل تصمیم گیری و حتی مطالعات آکادمیک یا بیش از حد واقعی برجسته می‌شوند و یا اینکه به طور کلی انکار و نفی می‌شوند. در چنین فضایی، با فرض اینکه آسیب‌پذیری‌های داخلی- به ویژه موضوع تنوع قومی- محرک تهدیدات خارجی علیه کشورهای شرقی خاورمیانه هستند، این پرسش کلیدی قابل طرح است که "برای اجتناب از امنیتی دیدن (Securitization) و نیز نادیده انگاری (Ignorance) حرکتهای قومی، روش یا الگوی مطالعاتی مطلوب کدام است؟
نصری یادآور شد: اهمیت پرسش مزبور در این دغدغه آکادمیک و تجربی نهفته است که همه کشورهای واقع در شرق خاورمیانه، جمعیت متنوعی دارند و همین تنوع، معمولاً یا امنیتی و یا نادیده انگاشته می‌شود.
در ادامه این همایش دکتر حسین سیف‌زاده استاد دانشگاه تهران به بررسی موضوع "آینده دموکراسی در ایران" پرداخت و گفت: چشم‌انداز گرایش به اشاعه دموکراسی در ایران را مستلزم گذار از چهار گام است که عبارتند از: دولت قابلیت‌ساز، دولت انطباق گرا، دولت عدالت گرا و دولت شهروند مدار تعامل گرا.
مؤلف "سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران" افزود: به رغم ارایه این گرایش آرمان گرایانه برای تجویز، از منظر آینده پژوهی، به نظر می‌رسد تا سال 1404، فضای سیاسی ایران قاعدتاً عرصه تعارض گفتمانی بین سه نگاه وحدت گرای رویاگرایانه، اقتدارگرایانه و دموکراتیک خواهد ماند.
وی تصریح کرد: تحولات داخلی و بین‌المللی ایران به وجهی خواهد بود که در برهه‌های زمانی گوناگون عرصه را برای برجستگی یک گفتمان جهت طرد گفتمان‌های دو گانه دیگر فراهم خواهد آورد. گذر از این مرحله مطلوب تحولی است، اما زمینه‌ها متنی چنین تحولی مفقود خواهد ماند.
نظر شما