سید موسی پورموسوی مشاور محمد باقر قالیباف و نماینده تام الاختیار شهردار تهران در امور دانشگاههای پایتخت در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: اصل کاهش جمعیت شهر تهران امری منطقی و بدیهی است یعنی متخصصان نسبت به کاهش جمعیت شهر تهران و کاهش ضریب خطرپذیری ساکنان تهران در برابر مخاطرات طبیعی و انسانی اتفاق نظر دارند چرا که همه متخصصین معتقدند زیرساخت های موجود در تهران دیگر بیش از این کشش لازم را ندارد و تحمل ظرفیت پذیری شهر تهران به شدت کاهش پیدا کرده و کاهش ضریب ایمنی زیست در تهران موجب کاهش ظرفیت تحمل و تنزل شاخص های کیفیت زندگی شده است.
وی با وجود اینکه تأکید می کند "اظهاراتش را در قامت مشاور شهردار تهران عنوان می کند و نظر شهرداری توسط سخنگوی شهرداری اعلام می شود و ممکن است نظرات وی نظر شهرداری به عنوان یک مجموعه نباشد" افزود: با وجود همه این اتفاق نظرها اما بر روی اینکه چگونه اصل مهم کاهش جمعیت تهران را اجرا کنیم بحث داریم. مسئله ای که محل اختلاف با برخی مدیران دولتی درباره کاهش جمعیت تهران است در نحوه برخورد و مواجهه با مسئله است و نه خود مسئله. در این که جمعیت باید توزیع بهینه شود اتفاق نظر وجود دارد اما اختلاف ما با مدیران شهرداری بر سر نحوه برخورد با این موضوع است.
مشاور شهردار تهران در تشریح محل اختلاف شهرداری با مدیران دولتی به مهر گفت: دولت با اقدمات غیر علمی و غیر کارشناسی می خواهد با مسئله کاهش جمعیت از تهران برخورد کند. چنانچه دولت برای حل مسئله از راههای علمی و منطقی استفاده کند پذیرش آن نیز برای مردم ساده تر است.
سید موسی پورموسوی در ارائه نمونه ای از آنچه تحت عنوان اقدام شتابزده و غیر فنی نام می برد گفت: اگر به طور شتابزده با تشویق های مالی یا حتی دستورات اداری جمعیتی از کارمندان را از تهران خارج کنیم اما فکری برای سیستمهای جایگزین نکنیم نتیجه ای حاصل نخواهد شد.
وی با اشاره به انحلال سازمان مدیریت و برنامه ریزی در دولت نهم گفت: انحلال سازمان مدیریت و برنامه ریزی امری منطقی بود اما عدم جایگزین کردن سازمانی چابک و فعال به جای سازمان مدیریت و برنامه ریزی بزرگترین چالش دولت در برخورد با فضای برنامه ریزی کشور بود. یعنی هر چند دولت در اصل انحلال سازمان مدیریت و برنامه ریزی اقدام درستی انجام داد چرا که آن سازمان مناسب و سر و حال نبود و کار را پیش نمی برد ولی وقتی این سازمان منحل شد باید مجموعه مناسب تری جایگزینش می شد اما این اتفاق رخ نداد.
مشاور شهردار تهران افزود: امروز نیز اگر می خواهیم جمعیت شهر تهران را کاهش دهیم باید آلترناتیوهای فعال و اثربخش و کارآمدی داشته باشیم نه اینکه آلترناتیوهایمان احساسی، انفعالی و مقطعی باشند. منطق می گوید برای برخورد با مسئله کاهش جمعیت تهران باید ابتدا مسئله را به دقت شناخت که چرا تهران فربه از جمعیت شده است؟ چرا در نظام آموزش عالی کشور بالغ بر 45 درصد دانشجویان در تهران تحصیل می کنند؟ این اتفاق یک شبه اتفاق نیافتاده بلکه بر اساس وجود زیرساخت های آموزشی مناسب در تهران رخ داده است.
این عضو هیئت علمی دانشگاه در تشریح عوامل حضور 45 درصد از دانشجویان کشور در پایتخت به مهر گفت: زیرساختهای آموزشی شامل فضای آموزشی، منابع آموزشی، اساتید و کارکنان پشتیبان آموزش است و در عین حال نزدیکترین مکان جغرافیایی به کانونهای عرصه تراوش قدرت، روابط، قانون و مقررات است بنابراین تا زمانی که این عارضه وجود دارد چگونه می خواهند دانشجویان را از تهران خارج کنند.
پورموسوی با بیان اینکه وجود تعداد فعلی دانشجو در شهر تهران منطقی و به صلاح نیست گفت: اگر جمعیت دانشجویی سطح شهر تهران کاهش 50 درصدی پیدا کند ترافیک پایتخت بیش از 15 درصد کاهش پیدا خواهد کرد. این کاهش جمعیت دانشجویی چگونه باید انجام شود. آیا کاهش پذیرش دانشجو در مقطع کارشناسی که جزء برنامه وزارت علوم قرار گرفته است راهکار درستی است. حال در صورتی که این کاهش پذیرش نیز اعمال شود آنگاه مازاد خدمات آموزشی موجود در دانشگاههای تهران را چه کنیم. وقتی با آن مازاد هم برخورد کردیم با فضاها، ساختمانها و زیرساختها چه می خواهیم بکنیم. اینها همه به هم وابسته است لذا یک نگاه همه جانبه نگر و سیستمی برای حل مشکل شهر تهران می خواهیم.
نماینده تام الاختیار شهردار تهران در امور دانشگاهها در تشریح مدلی که از نظر وی برای کاهش جمعیت دانشگاههای تهران مطلوب است به مهر گفت: معتقدم جمعیت دانشجویی شهر تهران باید در دراز مدت یعنی در پروسه ای 10 ساله کاهش پیدا کند این درحالیست که بسیاری از تصمیماتی که در دولت گرفته می شود حاکی از عدم شناخت مدیران ارشد از برنامه ها، فضاهای موجود و مقررات و نحوه تعامل است.
سید موسی پورموسوی، پروسه 10 ساله به همراه 5 بخش را برای کاهش جمعیت دانشجویی تهران اعلام کرد و در بیان این بخشها به موارد زیر اشاره کرد:
1. تجهیز زیرساخت های آموزشی و تأمین اعضای هیئت علمی مجرب در دانشگاههای غیر از تهران در سایر نقاط کشور.
2. اصلاح زیرساخت های موجود برای جذب دانشجو مبتنی بر نظام جذب منطقه ای.
3. جذب همکاران علمی جدید برای مناطقی که ظرفیت پذیرش دانشجو در آنها باید افزایش پیدا کند.
4. اصلاح نظام آموزش عالی و اصلاح ساختارهای موجود به گونه ای که ضوابط و قدرت متناسب با اصلاح ساختار اجازه کاهش جذب دانشجو در سطح تهران و افزایش آن در سایر نقاط کشور را فراهم کند.
5. خروج تدریجی مراکز آموزش عالی از تهران به نواحی پیرامونی این کلانشهر.
نظر شما