به گزارش خبرنگار مهر، سیف الله صمدیان، عکاس در مراسم بزرگداشت کوروش ابوطالب امام که ششم تیر در نگارخانه برگ برگزار شد، گفت: اگر کوروش را عکاس جنگ معرفی کنیم، درست نیست. سعید صادقی و محمدحسین حیدری که در این مراسم شرکت دارند، دو نمونه عکاس جنگ هستند ولی اجازه دهید کوروش را عکاس زمانه خودش بنامیم.
وی در مورد خصوصیات ابوطالب امام اظهار داشت: او کسی بود که زندگی هنرمندان را دنبال می‌کرد و عکس‌هایی از ژازه طباطبایی گرفت که دو نمونه از آنها را به من هدیه کرد.
صمدیان سپس در مورد توجه به چنین عکاسانی عنوان کرد: حسرت همیشگی من از جامعه‌ای است که بیشتر سیاست‌زده است تا فرهنگی. ما فکر می‌کنیم فرهنگ و هنر بخشی از سیاست هستند درحالیکه سیاست جز کوچکی از فرهنگ و هنراست.
وی برخورد با عکاسی جنگ را مناسبتی دانست: بیشتر برخوردهایی که با عکس‌های جنگ شد، مناسبتی بودند و خیلی کم تاریخ نگاری در مورد آنها انجام شد که ناشی از همین نگاه به مقوله فرهنگ است. از استثنائات این جامعه، افرادی مانند ابوطالب امام بودند که به چنین قوانینی بها ندادند و همیشه حرف خود را زدند.
صمدیان در ادامه به دیگر خصوصیان ابوطالب امام پرداخت: او با برداشت غلطی که از مرگ در ذهن ما بود، مبارزه کرد. کوروش به اصل بزرگ زندگی رسید که هرقدر از مرگ بترسی، به تو نزدیک‌تر می‌شود و هرچه باورت شود که مرگ عین خود زندگی است، بیشتر فرصت داری به کارهای خودت برسی. کوروش با این نگاه به مرگ، عاشق ثبت زندگی بود.
وی در توصیف پایانی خود از این عکاس گفت: کوروش نمونه درخشانی بود از تمام نه گفتن‌ها.
همچنین محسن راستانی، دیگر عکاس شرکت کننده در این مراسم ابتدا به شرایط عکاسی جنگ اشاره کرد: کوروش در شرایطی عکاس جنگ بود که هیچیک از مناسبات حرفه‌ای را در زمان جنگ نداشتیم یعنی کسی منتظرعکس‌های ما نبود. عکاسی جنگ ما به زعم ضوابط حرفه‌ای، حرفه‌ای نبود.
راستانی افزود: عکاسان جنگ ما که یک نمونه آن کوروش بود، تحت شرایط حرفه‌ای عکاسی نکردند ولی آثاری کاملا حرفه‌ای تولید کردند. عکاسی جنگ برای ما موضوع قابل تاملی است و با این حجم مجامع علمی هنوز راجع به عکاسان جنگ یک تامل حرفه‌ای انجام نداده‌ایم.
وی یکی از کاستی‌های موجود را نبود سازمانی دولتی برای حمایت از عکاسی جنگ برشمرد: هنوز یک سازمان دولتی نتوانسته است، متولی حمایت از عکاسی جنگ در ایران باشد. عکاسان بین‌الملل در زمان جنگ برای یک آژانس فعالیت و از طریق آن امرار معاش می‌کنند. در واقع آنها حامیان فرهنگی و مالی دارند. درحالیکه عکاسان جنگ ما چنین تجربه‌ای نداشتند.
راستانی ادامه داد: ما فاقد آرشیو غنی عکاسی جنگ و حامیان مالی و معنوی بوده‌ایم. عکاسان جنگ ما فارغ از هر حامی و سرمایه‌گذاری، عاطفه خود را خرج کردند. به دلیل نبود آژانس‌های عکس، برای عکاسان جنگ ما مشخص نبود که بعدا صاحب این عکس‌ها چه کسانی خواهند بود و کسی نبود که به آنها زنگ بزند و بگوید از چه زاویه‌ای عکس بهتری بگیرد یا سفارشی بدهد.
وی عکاسان جنگ را عاطفی خطاب و ععنوان کرد: مشکل ما این است که سازمان حرفه‌ای برای درک عکاسی نداشته و نداریم. ما براساس یک هیجان و وظیفه پا در میدان جنگ گذاشتیم و اساسا سابقه‌ای برای عکاسی جنگ نداشتیم.
این عکاس در مورد عکس‌های جنگ توضیح داد: هر کشوری چنین سرمایه عظیمی از عکس‌های جنگ داشت، به عنوان یکی از قوی‌ترین آرشیوهای این موضوع شناخته می‌شد.
راستانی در بخش دیگری از این مراسم گفت: ما کارهای بزرگی انجام دادیم اما وقتی ساختار و سازماندهی بزرگی برای کارهای بزرگ نداشته باشیم، عملا کار کوچک نشان داده می‌شود. برای همین است که عکس‌های جنگ در میان مردم اهمیت پیدا نکرده است.
وی سپس در توضیح خصوصیات ابوطالب امام افزود: کوروش را به خاطر مقاومتش در مقابل مرگ و عشق به زندگی می‌ستایم.
راستانی همچنین بخش پایانی سخنانش را اینگونه به اتمام رساند: توصیه‌ام این است که با رویا زندگی کنیم چون فعلا واقعیت دارد دخلمان را درمی‌آورد.
نظر شما