انتظار یعنی اقدام امیدوارانه ؛ نه ادعای کاسبکارانه و نه تاویل منفعلانه!

1- مهدویت؛ امید مشترک بشر: «... او خواهد آمد». این آرزوی بزرگ که سرانجام دستی از آستین حق در خواهد آمد و تمام رنج و اندوه بشر را پایان خواهد بخشید، اختصاصی به شیعیان ندارد. همة مذاهب و فرقه‌های مسلمان این اندیشه را پذیرفته‌اند. آنان فقط در برخی جزئیات و خصوصیات با یکدیگر اختلاف نظر دارند؛ وگرنه، اصلِ «مهدویت» چیزی نیست که مسلمانی بتواند آن را انکار کند. گذشته از روایات بسیار متعدد و معتبر، این آیه‌های جاودان قرآن است که وعده آمدن او را می‌دهد؛ آمدنی که منّت بر مستضعفان است و آنان را رهبران و قدرتمندان زمین می‌کند. (مانند قصص،5وانبیاء، 105).

مهدویت و انتظار آمدن منجی، حتی اختصاصی به مسلمانان هم ندارد. نگاهی به تاریخ و یا به بشریت امروز نشان می‌دهد که «انسان» و «انسانیت» در انتظار یک حادثه است؛ حادثه‌ای شیرین و امید بخش که نمی‌داند از کجا و چگونه در اعماق وجودش جا گرفته است. برای همین است که به رغم همه سیاه بختی و نکبتی که زیاده‌ خواهان برای بشریت پدید آورده‌اند، هنوز همه به این آرزو دل بسته‌اند که «پایان شب سیه سپید است». متونی که از برخی  ادیان باقی مانده، به رغم همه تحریف‌ها و دستبردها، آمدنِ «او» را بشارت داده‌اند؛ چرا که حذف این بشارت‌ها، گرفتن روح از بدن انسان است و پاشیدن گردِ مرگ بر جهان هستی؛ چیزی که آنان هم نمی‌خواهند و اگر هم بخواهند، نمی‌توانند. علاوه بر این متون دینی، قرآن هم تصریح کرده است که مثلاً این وعده در «زبور» هم بوده است (انبیاء، 105) و حتی موسی هم در برابر قوم بهانه‌گیر خود دستور می‌داد تا با کمک گرفتن از خدا صبر کنند و در انتظار پیروزی آخر باشند. (اعراف،128)