رمضان، ماه آزادی اسیران

به گزارش خبرنگار مهر در قم، قدم به قدم در کوچه‌های شهر جلسات قرآن برپا شده و چراغهای خانه‌ها در سحرگاهان همانند ستارگان روشن می‌شود. صدای دعای سحر وجود انسان را به لرزه در می‌آورد و خواه ناخواه او را بیدار می‌کند که مبادا از عظمت این ماه بی‌بهره بماند.

سفره‌های رحمت الهی در سحرگاه پهن شده و منتظر دعای روزه‌داران است که دعا کنند و خدای خویش را بخوانند، از او کمک بخواهند تا بر سختی‌های روزگار صبر پیشه کنند تا گرفتاری‌ها برطرف شده، خنده‌ای بر دلشان حاکم شود. مردم برای نزدیک شدن به پروردگار خود بیش از پیش به نماز جماعت ارج نهاده و به مسجد روانه می‌شوند.

آری، سحرگاه، شکوفایی و پرتو نور در آسمان دیده می‌آید اما اگر هستی‌ ما آیه تاریکی باشد چنان شود که لحظه‌های مسدود و ظلمت ما را فرا گیرد هرچند لبی تشنه و وجودی گرسنه ما را از خیال خواهشها رها کند، ادراک ستاره و ماه و دریافت ظلمت در ما آمیخته است. به کدامین جهت بهانه ساده خوشبختی را در این ماه بیابیم، به کدامین راه، زندگی اصلی را بجوییم؟

درست است که گاه مردگانی متحرک هستیم و جوانی از غرورش الماس وجود را می‌شکند، میانسالی از خستگی دوران، چشم بسته از نور وجود روی بر می‌تابد، پیری از فرط ناتوانی قدرت شنیدن و دیدن ندارد اما این ماه رحمان بر سرت سایه می‌افکند، بر رویت نور نازل می‌کند، بر وجودت پرتویی از توانایی می‌فرستد و صدف دهان می‌گشاید، قطره‌ای از وجودت را پذیرای رحمتی کن که آرامش جانت شود و سفره‌ای از صفای دل پهن کن تا افسردگی زمانه را از تو دور کند و آسایش روانت را فراهم کند.

گاهی به بهانه این ماه قرآن که چراغ قلب است تلاوت می‌کنی، صله رحم انجام می‌دهی و گاه دل یتیمی را شاد می‌کنی و از گرسنگی و تشنگی به یاد فقیرانی می‌افتی که از نداری، لقمه نانی بر دهان کودک خویش نمی‌گذارند و سبد خرید خالی مردی را می‌بینی که جز شرمساری صدای دیگری ندارد.

امان از وقتی که فقر بر جامعه پرتو می‌افکند.

ماه رمضان می‌آید تا اسیران فقر مادی و معنوی را چند لحظه‌ای خرسند سازد. شاید در این ماه فردی برای همیشه از این اسارت رها شود.