به گزارش خبرنگار مهر، فدراسیون فوتبال با اتخاذ یک استراتژی سنجیده برای نخستین بار در تاریخ فوتبال ایران از چهار سال پیش از المپیک و دو سال پیش از بازی های آسیایی اقدام به تشکیل تیم امید و یا بهتر بگوییم "المپیک" کرد و با انتخاب سرمربی و کادر فنی این تیم نشان داد برای موفقیت امیدهای فوتبال برنامه ای بلند مدت را مد نظر دارد. اما این فدراسیون این روزها و در آستانه بازی های آسیایی با برخی تصمیم گیری ها نشان می دهد که نمی خواهد در مسیر اهداف بلند خود گام بردارد.
تیم امید که شاکله اصلی آن را تیم فوتبال جوانان دو سال قبل تشکیل می دهد درحال حاضر با میانگین سنی کمتر از 21 سال به لحاظ سنی در شرایط ایده آلی قرار دارد و حضور چنین تیمی در بازی های آسیایی گوانگجو فرصتی مغتنم برای امیدهای فوتبال ایران است تا حضور در میدانی آسیایی را تجربه کنند و بواسطه اندوخته های فنی و کیفی از این مسابقات، خود را مهیای مسابقات مقدماتی المپیک 2012 لندن کنند.
اما اخبار روزهای اخیر در مورد استفاده از سه بازیکن بزرگسال برای همراهی تیم امید در بازی های آسیایی بار دیگر بر این امر صحه گذاشت که همچنان مدال آوری در بازی های آسیایی بویژه در رشته فوتبال برای تصمیم گیران ورزش از اهمیت ویژه ای برخوردار است چرا که می تواند در صورت ناکامی احتمالی کاروان ایران در گوانگجو پاسخ مغتنمی به منتقدان باشد.
این درحالی است که فوتبال ایران پس از انقلاب در بازی های آسیایی 1990چین ، 1998 تایلند و 2002 کره جنوبی موفق به کسب مدال طلای فوتبال شده ولی در تمام این سال ها از صعود به امید بازمانده است.
تیم امید ایران چهارسال پیش دربازی های آسیایی 2006 دوحه قطر نیز با سه بازیکن بزرگسال شامل؛ آرش برهانی، سید جلال حسینی و حسن رودباریان به رهبری "رنه سیموئز" برزیلی به مدال برنز بازی های آسیایی دست یافت که تاثیری در مقام ششمی کاروان ایران نداشت.
اغلب کشورهای آسیایی بویژه کشورهای شرق آسیا نظیر کره جنوبی و ژاپن از سال ها پیش با هدفگذاری صعود به المپیک، بازی های آسیایی را فرصتی برای جوانگرایی و میدان دادن به بازیکنان المپیک خود قرار داده اند و بازی های آسیایی را فدای صعود به المپیک کرده اند. این استراتژی سال هاست که حضور تیم هایی نظیر کره و ژاپن را در المپیک ها تضمین می کند.
این درحالی است که برای دست اندرکاران ورزش ایران برق مدال آوری در بازی های آسیایی همچنان اغوا کننده است و نمی توانند از کنار آن براحتی بگذرند. چنین نگاه مدال آوری به فوتبال سال ها ما را از حضور در میادین بزرگ تر و مهم تر نظیر المپیک بازداشته و اجازه نداده اهداف کوچک را فدای اهداف بزرگ کنیم.
همین رویکرد و انتظار مدال آوری از تیم فوتبال، سرمربی تیم امید را مجاب کرده تا برای حفظ موقعیت خود، نتیجه گرا باشد و با مطرح کردن نام چند بازیکن اصلی تیم ملی بزرگسالان برای قرارگرفتن در ترکیب تیم امید تلاش کند.
غلامحسین پیروانی سرمربی تیم امید که صراحتا اعلام می کند "این نتیجه ها هستند که به حضور یک مربی تداوم می بخشند" با این توجیه که تمام تیم های آسیایی از سه بازیکن بزرگسال استفاده می کنند و دلیلی ندارد ما این کار را نکنیم، به وضوح نتیجه گرا بودن خود و فدراسیون فوتبال را عیان می کند .
اما پرواضح است که تیم امید بدون حتی سه بازیکن بزرگسال نیز از نظر کیفی نفراتی را در اختیار دارد که نیازی به بازیکن کمکی نداشته باشد. اگر هدفگذاری امیدها بازی های المپیک لندن است لزومی به استفاده از بازیکنان بزرگسال وجود ندارد.
تیم امید با همین مجموعه فعلی نیز تیمی قدرتمند و صاحب پتانسیل قهرمانی است و بهره گیری از بازیکنان بزرگسال جز پایین آمدن اعتماد بنفس بازیکنان امید و اتکای بیش از حد به نفرات بزرگسال حاصل دیگری نخواهد داشت . ضمن اینکه این مسئله برنامه های تیم ملی بزرگسالان برای برگزاری اردوهای آماده سازی در راه جام ملت ها را نیز دچار بی نظمی خواهد کرد.
امیدواریم یک بار برای همیشه فدراسیون فوتبال خطر از دست دادن مدال در بازی های آسیایی را برای موفقیت در صعود به المپیک بپذیرد و با تیمی که تمامی نفرات آن بازیکنان امید هستند در بازی های آسیایی شرکت کند.
بی شک برای دوستداران فوتبال پایان انتظار 36 ساله گواراتراز حتی مدال طلای بازی های آسیایی گوانگجو خواهد بود هرچند این بازی ها نیز می تواند به عنوان یک هدف کوتاه مدت مد نظر تصمیم گیران ورزش ، کمیته ملی المپیک و فدراسیون فوتبال باشد.
نظر شما