بحران فلسفه دلیل پویایی آن است

فلسفه یکی از معدود رشته های معرفتی است که می‌تواند به مبانی و مبادی خود عطف توجه نشان دهد. بجرات می توان ادعا کرد که هیچ گستره معرفتی دیگر وجود ندارد که پیش فرضها و بنیادهای خود را مورد توجه قرار دهد. بدین جهت است که بزرگان اندیشه و فلسفه بشری یعنی افلاطون و ارسطو از این جهت هم به فلسفه توجه کرده اند. آنها هم دریافته بودند که این ویژگی فلسفه اگر منحصربفرد نباشد کم نظیر است. پرسشگری و شک اس و اساس فلسفه است و این ویژگیها همه چیز و همه کس  ازجمله خود فلسفه را نیز از تیررس تیز خود دور نمی دارد.

بدین جهت جای تعجب نیست که جدی ترین نقدها و پرسشها از بنیادهای فلسفه را خود فیلسوفان مطرح کرده اند. به تعبیر دیگر فیلسوفان تنها حوزه های معرفتی دیگر را به پرسش نمی کشند بلکه حوزه معرفتی و شناختی خود یعنی فلسفه را نیز با پرسشهایی گران و فربه مواجه می سازند. با تکبه بر این نکات می توان بحران را در ذات فلسفه دانست. چرا که فلسفه همه جا و همه زمان با خود به گفتگو می نشیند و این گفتگوها بحرانها و چالشهای زیادی را برایش به وجود می آورند. به همین جهت است که پاره ای از فلسفه پژوهان تصریح کرده اند که اگر فلسفه در بحران نباشد باید تعجب کرد چرا که این حوزه تنها وادی است که حتی اصلی ترین اصول آن مورد چون و چراهای خود فیلسوفان قرار می گیرد.