رویای شیرین درکوهپایه های زاگرس/ برای نجات پردیسان به دادگاه لاهه رفتم

به گزارش خبرنگار مهر، او اولین مدیر ایرانی پارک پردیسان بود و امروز بعد از 30 سال، گامهایش را محکم  در دامنه های سنگلاخی دنا بر زمین می گذارد و مدیر پروژه بین المللی حفاظت از سیمای زاگرس مرکزی است. 

مدیر این پروژه بین المللی از سال 57 تا 67 مدیر پارک پردیسان بود، 10 سالی که برایش پر است از فشارها و مشکلات و هیجانات خوشایندی که در طول گفتگویم با او دائم به آن استناد می کند. می گوید: "بعد از مدیریت پارک پردیسان تمام مناطق حفاظت شده ایران را پیشنهاد و یا نهایی کرده ام."

ابوالقاسمی فوق لیسانس کشاورزی از دانشگاه شیراز است. زنی که خود را زاده کوهستانهای زاگرس می داند و دل در گرو خاطرات کودکی اش دارد: " از چهار- پنج سالگی تا امروز به ارتفاعات زاگرس رفت و آمد دارم. این خاک را مثل کف دست می شناسم. زاگرس وطن من است."

او اصالت بختیاری دارد و متولد "چال خونچه" در نزدیکی های شهرکرد است. بزرگ شده شیراز است و مثل تمام شیرازیهای عالم وقت بیکارش را در دامان طبعت گذرانده است.

می گوید: "زاگرس خاطرات کودکی و نوجوانی ام را بیادم می آورد. من بزرگ شده شیرازم. شیرازیها هیچ وقت در خانه نمی مانند و همیشه اوقات تعطیل از خانه می زنند بیرون و به دامان طبیعت می روند. من از بچگی ارتفاعات دنا در ذهنم بوده و رفت و برگشتهای که به این منطقه داشتم را خوب به یاد دارم. به غیر از 10 سالی که مدیر پارک پردیسان بودم بقیه زمان خدمتم در رفت و آمد به مناطق حفاظت شده سپری شده است."

او مرا به دیدن لکه های رنگی روی نقشه ایران تشویق می کند:" اگر نقشه ایران و لکه های مربوط به مناطق حفاظت شده را ببیند، متوجه تلاشهایم در مورد مناطق حفاظت شده خواهید شد." تلاشهایی که خود آنها را اثر بخشی بر مناطق حفاظت شده ایران می نامد. 

شیرین ابوالقاسمی خانواده اش را همیشه همراه خود می بیند و مهمتر از همه همسرش را که هیچگاه پشت او را خالی نکرده است. هرگز از فشار گاه و بیگاه زندگی گلایه نمی کند. معتقد است باید صبور بود و شرایط را تحمل کرد، از همکار گرفته تا همسر و فرزند.

مقطعی در سازمان حفاظت محیط زیست و در حوزه معاونت محیط طبیعی سازمان تنها زنی بود که مشغول فعالیتهای جدی اداری بود. از سال 57 تا 59 بانوان دیگری در سازمان بوده اند ولی تا سال 67 تنها زنی است که به طور جدی فعالیت کرده است. بسیاری از همکارانش به خارج از کشور رفته اند. می گوید: "آنها همه به آنور آبها رفتند ولی من ماندم" و می خندد.

هر چه تلاش می کنم گفتگو با خانم ابوالقاسمی را به سمت و سوی زندگی شخصی و خاطرات و سلیقه های شخصی اش به عنوان یک زن در محیط طبیعی ایران ببرم، خیلی مقتدرانه سر از نگاه کارشناسی و تسلطش بر مناطق حفاظت شده در می آورد. انگار پیوندی ناگسستنی با حرفه جذاب و پر دردسترش دارد.

حساسیت او به عنوان کارشناس دفتر زیستگاهها و امور مناطق نسبت به مناطق حفاظت شده ایران بی نظیر است. انگار رویای کودکی اش را در ارتفاعات بکر و دست نخورده زاگرس می جوید. زنی که اراده اش ققنوس افسانه ای دنا را تداعی می کند، پرنده ای که خاطره اساطیری اقوام ایرانی نشسته بر دامان زاگرس است.

می گوید: " از سال 67 روی مناطق حفاظت شده کار کرده ام، ولی قبل از آن در پارک پردیسان ردیف حقوقی من کارشناس دفتر زیستگاهها بود. آن زمان آمریکایی ها مشاور و مدیر پارک پردیسان بودند و همزمان با انقلاب اسلامی رها کرده و از کشور رفته بودند و آنجا ادعاهایی مطرح کردند. من هم برای نجات پردیسان به دادگاه لاهه رفتم و دفاع کردم و حق و حقوق سازمان را برگرداندم. مشاوران و مدیران خارجی پارک به دلیل اینکه تحت شرایط خاص از کشور خارج شده بودند رقم قابل توجهی را آن زمان علیه ما ادعا کرده بودند. ولی من رفتم و پردیسان را زنده کردم."