به گزارش خبرگزاری مهر، "پاول بیکوف"، معاون سردبیر این مجله و گئورگی میرزایان، خبرنگار ویژه آن در گزارشی در این باره می نویسند: در حال حاضر روسیه فقط به روابط عادی، سالم و کاری با ناتو احتیاج دارد و بس. سرعت بخشیدن به روند نزدیکی روابط روسیه با ناتو، امنیت ما را تهدید کرده و در آینده امکان بروز مناقشات جدید با غرب را فراهم میکند.
این دو در مطلب خود آورده اند: روابط بین روسیه و ناتو ناگهان به یک موضوع حاد و مبرم تبدیل شده است. این روابط ناگزیر باید یکی از مسایل کلیدی این نزدیکی راهبردی روابط شود. از سوی دیگر، این امر یک سری خطرات راهبردی را به وجود می‌آورد. بی‌‌تعادلی آشکار توانمندی‌‌های راهبردی و اقتصادی طرفین برای مسکو حق اشتباه را باقی نمی‌‌گذارد. به عبارت دیگر، روسیه باید در زمینه عادی‌سازی روابط با ناتو با دقت تمام لحن گفتگو و چارچوب‌‌های آن را انتخاب کند و تعادل امکانات و خطرات واقعی و مجازی را درست ارزیابی کند. موضع‌گیری نه چندان سنجیده و هر گونه شتاب‌زدگی یا تأخیر ناروا، باعث خواهد شد که تا چند سال دیگر روشن شود که دور جدید دوستی راهبردی روسیه با غرب امنیت روسیه را تقویت نکرده بلکه سطح آن را تنزل داده است.
در ادامه این مطلب نویسنده با اشاره به توافق دوطرف برای ایجاد سامانه دفاع موشکی در برابر ایران به پیشنهاد دبیر کل ناتو در نشست نیویورک آورده است: ظاهراً، این پیشنهاد جدی بود و جدی گرفته شد. در غیر این صورت مشکل بتوان فهمید چرا مسکو نهایتاً از صدور سامانه‌‌های اس-300 به ایران خودداری کرد. رسانه‌‌های گروهی روسیه و اروپا با یک صدا اعلام کردند که نتایج اجلاس نیویورک سر‌آغاز تحول واقعی در روابط بین روسیه و ناتو است.
بدون بررسی این موضوع مهم، شرکت روسیه در سامانه پدافند ضد موشکی اروپایی یک امر بی‌پایه و بی‌آتیه خواهد بود. این همکاری تا اولین بحران جدی دوام خواهد آورد. یعنی تا زمانی که اختلاف نظر بین طرفین درباره مسایل راهبردی به تصمیمات سیاسی تبدیل شود. همه این واقعیت را می‌‌فهمند و لذا روسیه می‌‌تواند در این سیستم جدید ناتو فقط یک "صندلی تاشو" داشته باشد که هر موقع می خواهد جمع شود. شرکت ما در این سامانه ضدموشکی به کل سامانه مشروعیت بین المللی بخشیده ولی به ما ضمانت امنیت و نفوذ نخواهد داد.
اکسپرس در ادامه یاد آور می شود: اگر روسیه عضو ناتو شود، احساس بیگانگی خواهد کرد. روسیه و ناتو با وجود منافع مشترک منطقه‌ای درباره اوضاع جهانی و نقش خود در جهان نقطه نظرهای متفاوتی دارند. شرکا و حریفان ما یکی نیستند. مسکو نقش واسطه بین کشورهای غرب و شرق را بازی میکند و از این امر بهره‌‌های سیاسی زیادی می‌‌گیرد. مسکو با ناتو روابط کاری خوبی دارد و در عین حال با تعدادی از کشورهای سرسخت در آسیا روابط حسنه برقرار کرده است. همگرایی بیش از حد عمیق با بلوک غرب این روابط را بر هم خواهد زد. تیرگی روابط با چین که توسعه این روابط با بذل تلاش‌ها و منابع زیادی توأم بود، می‌‌تواند برای روسیه فاجعه ژئوپلتیکی به وجود آورد. ولی عضویت در ناتو می تواند این پیامد را هم به دنبال داشته باشد. افزون بر آن، عضویت روسیه در ناتو می‌‌تواند یک سری سازمان‌‌هایی را که روسیه در فضای شوروی سابق ایجاد کرد، از بین ببرد. از سوی دیگر، ناتو از برقراری روابط با سازمان پیمان امنیت دسته‌جمعی خودداری میکند.
اکسپرس در ادامه با طرح پرسش که آیا ایالات متحده و کشورهای اروپای غربی حاضرند ضمانت‌‌های امنیت قسمت آسیایی روسیه را تأمین کنند یا خیر یادآور می شود: خود تحلیلگران و سیاستمداران غربی از قبل اعلام می‌‌کنند که شهروندان کشورهای دمکراتیک حاضر نیستند امنیت رژیم خودکامه روسی را تأمین کنند. ولی به نظر می‌آید که این مسئله هویت و مشخصات نظام سیاسی روسیه نیست بلکه آن است که متحدان غربی ما اصولاً حاضر نیستند به خاطر ما خون بریزند. اروپایی‌‌ها در زمان‌های گذشته هم هرگز حاضر نبودند به خاطر کسی بجنگند. غرب حاضر نیست برای گرجستان بجنگد، چه رسد به جنگیدن برای روسیه. برای اینکه آن‌ها روسیه را به عنوان متحد و هم‌پیمان واقعی خود تلقی کنند، در اذهان غربی تغییراتی باید صورت بگیرد که اکنون از آن خبری نیست. آیا ما به عضویت در ناتو احتیاج داریم در حالی که این پیمان هیچ ضمانت واقعی به ما نداده و تنها برداشت تخیلی امنیت ایجاد خواهد کرد؟ بهتر است که بدون این خیال‌‌های واهی زندگی کنیم و واقع‌بین باشیم.
نظر شما