به گزارش خبرنگار مهر، کاروان ایران با کسب20 مدال طلا، 14 نقره، 25 برنز و مجموع 59 مدال پس از چین، کره جنوبی و ژاپن با کسب عنوان چهارمی به کار خود در شانزدهمین دوره بازیهای آسیایی پایان داد اما مشکل چندین ساله ورزش ما که همانا ناکامی در ورزش‌های گروهی است، همچنان حل ناشده باقی ماند. البته در اینکه تیم هایی مثل هندبال و کبدی بالاتر از حد انتظار ظاهر شدند و با کسب عنوان نایب قهرمانی به کار خود پایان دادند تردیدی نیست، اما ما در سه رشته تیمی، بخت نخست قهرمانی در این بازی ها بودیم. بسکتبال، والیبال و فوتبال، هر سه رشته که اتفاقا رشته های مهم و المپیکی هستند و در حالی که به گواه اکثر کارشناسان از توان لازم برای کسب عنوان قهرمانی برخوردار بودند، ناکام ماندند.
والیبال ایران دو ماه قبل در رقابت های جهانی ایتالیا با نتیجه 3 بر یک مقابل ژاپن به برتری رسیده بود و در دیدار با ایتالیا اگر بحث میزبانی این تیم مطرح نبود و سوت ها به سودشان نواخته نمی شد، ایران می توانست این حریف را هم شکست دهد. این نشان می دهد که ظرفیت های والیبال ایران بالا رفته اما روز جمعه با عملکردی انتقاد برانگیز، به ژاپن باخت تا طلا را از دست بدهد.
در بسکتبال هم در سال های اخیر نشان داده ایم که دیگر چین برای ایران مانع بلندی نیست. ایران تابستان گذشته در بیست و پنجمین دوره مسابقات قهرمانی آسیا با نتیجه 70 بر 52 موفق شد تیم چین را در تیانجین شکست دهد. اما در بازی های آسیایی، آنگونه که باید مقتدرانه عمل نکرد و با مدال برنز به کار خود پایان داد. بسکتبال ایران سزاوار کسب عنوان قهرمانی بازی های آسیایی بود اما از کسب طلا بازماند.
در فوتبال هم که تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل. یکی از انتقادبرانگیزترین تیم های ایرانی این دوره از رقابت ها، تیم فوتبال بود. ژاپنی ها و کره ای ها همچون همیشه بار خود را از این رقابت ها بستند و جمعی از بازیکنان جوان خود را محک زدند اما برای ایران، آن داستان همیشگی تکرار شد. اینکه تعدادی از بازیکنان بزرگسال را به صرف نتیجه گرایی به این تیم تزریق کردند و حالا نه نتیجه گرفته ایم و نه به عنوان مثال می توانیم در سال های آینده امیدوار باشیم که دروازه بان دومی هم در فوتبال این مملکت وجود دارد.
فوتبال ایران به دلیل ضعف در برنامه ریزی و مدیریت، سال های سال با یک دروازه بان به نام ابراهیم میرزاپور در هر رقابتی حضور می یافت و این اتفاق تلخ در خصوص سیدمهدی رحمتی در حال رخ دادن است. صالح خلیل آزاد و علیرضا حقیقی که یکی از آنها دروازه بان تیم اول ایران هم هست، در شرایط سنی امید به سر می برند اما یکی از آنها اصلا دعوت نشد و یکی هم در ترکیب قرار نگرفت. لیگ ایران به واسطه این برنامه ریزی غلط و در حالی که در کوران رقابت ها به سر می برد، تعطیل شد تا دست آخر چهارم شویم و این آن چیزی نبود که مسئولان به دنبالش بودند. فوتبال ایران چند سرسوخت شد.
اما ورزش های انفرادی؛ جایی که ایرانی ها به واسطه خلاقیت های انفرادی خود درخشیدند. به راستی اگر کشتی و ورزش های رزمی به داد ورزش ما نرسد چطور می توانیم در آسیا جایگاهی را برای خود متصور باشیم؟ پانزده مدال طلای ما در بازی های آسیایی گوانگجو از این دو رشته به دست آمد. آیا وقت آن نرسیده که در رشته هایی مثل دو و میدانی به بیش از دو مدال طلا فکر کنیم و در خصوص رشته هایی مثل شمشیربازی، شنا و جودو تجدید نظر کنیم؟
نظر شما