عمر بن سعد بن ابی وقاص، که از معاریف کوفه و از هواداران بنی امیه بود، پیش از ماجرای خونین کربلا، حکم ولایت "ری" شامل منطقه ری و بخش اعظمی از مناطق مرکزی و شمالی ایران را از عبیدالله بن زیاد، عامل یزید بن معاویه در کوفه و بصره گرفته بود.
ولی هنوز به این امر اقدام نکرده بود که مخالفت امام حسین(ع) با یزید و حرکت وی به سوی کوفه پیش آمد و همگان را به طریقی درگیر ماجرا کرد.
عبیدالله بن زیاد که از توانایی های عمر بن سعد در مبارزات و جنگ ها با خبر بود و وی را در میان هواداران بنی امیه مناسب نبرد با امام حسین(ع) می دید به وی پیشنهاد فرماندهی سپاه رزمی خویش بر ضد امام حسین(ع) را داد و تنفیذ حکومت ری را مشروط به پایان بخشیدن به ماجرای قیام امام حسین(ع) کرد.
عمر بن سعد در آغاز برای پذیرش این امر مهم از خود تردید و دو دلی نشان داد ولی در برابر تطمیع های شیطانی عبیدالله تسلیم و پیشنهادش را پذیرفت و فرماندهی سپاه یزید بن معاویه بر ضد امام را بر عهده گرفت.
وی برای این منظور در رأس یک سپاه چهار هزار نفری از کوفه خارج شد و سوم محرم سال 61 قمری یک روز پس از ورود امام حسین(ع) به کربلا، وارد این سرزمین شد و سپاه یک هزار نفری حربن یزید نیز به او پیوست و در تحت فرماندهی وی قرار گرفت.
.........................................................
بحار الأنوار (علامه مجلسی)، ج 44، ص 384؛ مقاتل الطالبیین (ابوالفرج اصفهانی)، ص 74؛ منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج1، ص 333؛ الفتوح (ابن اعثم کوفی)، ص 885
نظر شما