دکتر سید مصطفی شهرآئینی درگفتگو با خبرنگار مهر درمورد انگیزههای گرایش به رشته تخصصی خود گفت: در ایران ورود به رشتههای دانشگاهی خیلی با اطلاعات قبلی نیست زیرا دانش آموز فبل از کنکور تلاش میکند که کنکور را پشت سر بگذارد، زیاد برایش مهم نیست که وارد چه رشتهای بشود فقط ورود به دانشگاه برایش مهم است. تعداد اندکی هستند که از قبل اطلاعات کافی به رشتهای که میخواهند وارد شوند دارند. من هم از این قاعده مستثنی نبودم اما در میان رشتههای علوم انسانی فلسفه رشتهای بود که من از دوره دبیرستان به آن علاقه داشتم اما اصلاً فکر نکرده بودم که این رشته را در دانشگاه ادامه بدهم.
وی افزود: اما پس از ورود به دانشگاه و بعد از آشنایی نسبیای که با فلسفه پیدا کردم از اواسط دوره لیسانس علاقهمند شدم و احساس کردم رشتهای است که دوست دارم و میتوانم ادامه بدهم.
این استاد گروه فلسفه دانشگاه تبریز درمورد مطرح بودن انگیزههایش در حال حاضر همچنین اظهارداشت: بعد از اتمام دوره لیسانس این رشته برای من جلوه دیگری پیدا کرد چنانچه احساس کردم میشود در این رشته کار کرد و خدماتی هم به جامعه و هم به خودم انجام دهم. حالا در کنار اینکه این رشته، شغلی برایم فراهم میکند و مدرکی گرفتیم خود آدم هم میتواند متحول بشود. این انگیزهها روز به روز از دوران کارشناسی به اینطرف هر روز درمن قویتر و شدیدتر شدهاند.
این محقق و پژوهشگر حوزه فلسفه درمورد پرسشهای اصلی وی در رشته تخصصی خود گفت: یکی از پرسشهای اصلی من این است که این رشته چه کاربردی برای انسان امروز دارد و بعد از آن، چه استفادهای عملی در جامعه خود من به عنوان یک فرد مسلمان ایرانی میتواند داشته باشد. به این جهت دغدغه من در رشته فلسفه این است که چرا ما هیچ وقت تلاش نکردیم فلسفه را به زبان اصیل خودمان یعنی زبان فارسی ترویج کنیم، زیرا میان تفکر و زبان چنانچه هایدگر هم مطرح کرده پیوند خیلی عمیقی وجود دارد و تا اندیشهای به زبان مادری مطرح نشود آن عمق لازم را پیدا نمیکند.
شهرآئینی در پایان یادآور شد: بنابراین اکنون که بومی‌سازی علوم انسانی مطرح است اگر قرار است این اتفاق در رشته فلسفه بیفتد باید اول فلسفه با زبان فارسی اندیشیده و نوشته شود تا بتواند مخاطبان فارسی زبان (مخاطب ایرانی امروزی) با آن ارتباط برقرار کند.
نظر شما