به گزارش خبرگزاری مهر، آبی که در نمونه های جمع آوری شده از سنگهای ماه یافته شده، متفاوت از آبی است که بر روی زمین وجود دارد و در عوض ویژگی های آن با ویژگی های آبی که در ستاره های دنباله دار وجود دارند، مطابقت دارد.
محققان دانشگاه "وزلیان" معتقدند در صورتی که آب سطح ماه از ستاره های دنباله دار به وجود آمده باشد، نظریه غیر قابل انکاری درباره برخورد حجم گسترده ای از این ستاره ها با زمین برای شکل دادن به اقیانوسهای زمینی مطرح خواهد شد و این در نهایت منجر به یافتن پاسخ یکی از مهمترین سوالاتی خواهد شد که درباره روند تکامل و منشا اقیانوسهای زمینی مطرح است.
محققان با بررسی ویژگی های شیمیایی آب موجود درون نمونه سنگهایی که فضانوردان ناسا طی ماموریتهای آپولو به زمین آورده اند دریافتند که نشانه های ژئوشیمیایی آب در مواد معدنی ماه مانند آپاتیت از مقادیری از ترکیبات دوتریم و هیدروژن برخوردار است که این ترکیبات در آبی که بر روی زمین وجود دارد، دیده نمی شود. به گفته محققان تنها در آبی که در ستاره های دنباله دار و برخی از شهابسنگها یافته شده این میزان از دوتریم و هیدروژن در کنار یکدیگر یافته شده است.
در واقع ویژگی های آبی که در نمونه سنگهای ماه یافته شده است، با ویژگی های آبی که در ستاره های دنباله داری هالی، هایاکوتاکی و هیل باپ یافته شده شباهتهای بسیاری دارد. آبی که در اعماق جبه زمین یافته می شود از ویژگی های شیمیایی مشابه با آبهای شهابسنگها برخوردار است؛ این به آن معنی است که ترکیبات شیمیایی زمین اولیه نسبت به ترکیبات شیمیایی سیاره زمین در سن کنونی اش قابل مقایسه است.
به بیانی دیگر گمان می رود ماه در اثر برخوردی شدید جرمی هم اندازه مریخ با زمین به وجود آمده باشد که طی این برخورد مواد متلاشی شده به تدریج متراکم شده و به ماه تبدیل شده اند. شاید دوتریم و هیدروژن موجود در آب ماه طی این برخورد به وجود آمده باشد و در این صورت ترکیبات شیمیایی آب باید در سطح ماه کم و بیش مشابه باشند. اما محققان به تفاوتهایی میان ترکیبهای آب در ارتفاعات و مناطق کم عمق ماه پی برده اند.
بر اساس گزارش اسپیس، این تفاوتها می توانند به معنی این باشند که آبهای نمونه برداری شده منشا های متفاوتی داشته اند و تنها پدیده ای که می تواند این تنوع منابع آب را در ماه توجیه کند، برخورد ستاره های دنباله دار با سطح نزدیکترین دوست کیهانی زمین است.
نظر شما