فرهاد ورهرام در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به نحوه نمایش فیلم‌های مستند در سینما سپیده گفت: من بارها درباره مستندهایی که در سینما سپیده نمایش داده می‌شوند گفته‌ام انتخاب فیلم خیلی مهم است و هر فیلمی را نباید برای اکران انتخاب کنیم.
وی ادامه داد: سینما سپیده فضای عمومی برای علاقه‌مندان به وجود آورده است و ما نباید فیلم‌هایی که در خانه هنرمندان یا خانه سینما برای گروه خاصی از مستندسازان و مستند دوستان اکران می‌کنیم در این سینما نمایش بدهیم. آن فیلم‌ها فضای خاصی را می‌طلبد.
کارگردان مستند "خلوت جنگل" درباره مدت زمان روی پرده ماندن یک فیلم توضیح داد: مدت اکران فیلم‌ها باید کمتر از چند هفته باشد. می‌توانند هفته‌ای دو روز مستند نمایش دهیم و مردم هم بتوانند از میان این مستندها که متغیر هم هست، فیلم مورد نظرشان را انتخاب کنند. مردم باید به دیدن فیلم خوب عادت کنند و این مساله زمان بر است. مثلا در حال حاضر خیلی از فیلم‌های خوب در سالن‌های نمایش خالی اکران می‌شوند.با دیدن این سالن‌های خالی عوامل و دست اندرکاران اجرایی این مساله نباید ناامید شوند.
ورهرام در خصوص شیوه تبلیغات در مورد مستند عنوان کرد: تلویزیون و رادیو و مطبوعات می‌توانند بستر مناسبی برای تبلیغ فیلم‌های مستند فراهم کنند. مطبوعات معمولا در این زمینه کم کاری می‌کنند و به خاطر تعداد مخاطبان محدود می‌گویند اختصاص یک سالن به سینمای مستند با این تعداد تماشاگر، درست نیست. با این کار به نوعی تیشه به ریشه این ماجرا می‌زنند در صورتی که این مساله نیاز به همراهی کردن دارد و می‌شود معضل و چرایی استقبال مخاطبان محدود را ریشه‌ای حل کرد. از طرفی دوستان مستندساز فارغ از هر گونه دسته بندی باید به این مساله کمک کنند.
وی هچنین افزود:در نهایت همه این‌ها به برگزار کنندگان این ماجرا برمی‌گردد که باید قواعد بازی را بپذیرند و بتوانند فیلم‌هایی را انتخاب کنند که مردم بپسندند، و انتظارش را می‌کشند.
ورهرام در خصوص نمایش مستند "MIS شهری که بود" در سینما سپیده و اعتراض مهدی کرمپور به اجازه نگرفتن از او برای اکران فیلم گفت: این گونه مسائل بیشتر شبیه بهانه است.سینمای مستند آنقدر مهجور است که اگر کسی فیلم‌های مستند را بدزد و نمایش دهد نباید اعتراض کنیم. من به شخصه دست کسی را که مستند را به هر گونه‌ای نمایش دهد می‌بوسم. به نظرم اینکه از تهیه کننده اجازه گرفته شده یا نشده است بیشتر شبیه شلوغ بازی‌های مطبوعاتی است. اگر مقام تهیه کنندگی مد نظر باشد که مرکز گسترش 75 درصد سرمایه کار است. به نظرم این‌ها بیشتر بچه بازی است که ارتباطی هم به سینمای مستند ندارد.
کارگردان مستند "تاراز" ادامه داد: از طرفی مرکز هم اشتباه کرد و آن بیانیه را داد. در آن جوابیه از من تنها به عنوان محقق این اثر تشکر شده بود. به نظرم این مساله استفاده ابزاری از اشخاص است و می‌خواهند پای کسان دیگری که خارج از ماجرا هستند را به این گونه درگیری‌ها باز کنند. من از مرکز گله دارم چون اگر این مستند ارزشمند باشد، کلیت کار ارزش دارد و باید در موردش ارزیابی صورت گیرد. مقایسه نباید میان اجزای فیلم باشد. اگر فیلمی خوب است تمام عوامل آن تلاش کرده‌اند.
ورهرام درباره تحقیقات این فیلم گفت: من برای تحقیق مستند "MIS شهری که بود" زحمت فراوانی کشیدم اما آقای کرمپور در هیچ کدام از مصاحبه‌هایش به این مساله اشاره نکرد. البته این مسائل برای من مهم نیست چون آنقدر از این کارها کرده‌ایم که دیگر اهمیتی ندارد کسی از ما تشکر کند. اما این نوع رفتارها شبیه بچه بازی است. اتفاقی که از فیلم فارسی وارد سینمای مستند هم شده است. این ادبیات مستند نیست و ما نباید اجازه بدهیم این نوع ادبیات وارد سینمای مستند بشود. به اندازه کافی این نوع سینما محدود است و نباید وقتش که خیلی هم اندک است معطوف به این مساله شود.
وی در مورد بیانیه اخیر انجمن مستندسازان به شمقدری و گلایه کردن از مرکز گسترش برای عمل نکردن به وعده و وعیدهایش توضیح داد: من در جریان برنامه انجمن و رابطه میان مرکز و انجمن نیستم. می‌دانم که قبلا انجمن از مرکز گسترش بودجه می‌گرفته است و الان هم این بودجه را می‌گیرد. فقط می‌دانم در خصوص قراردادها مرکز به وعده‌هایش عمل می‌کند. من با مرکز گسترش قرارداد فیلم داشتم و به وعده‌اش هم عمل کرده است. ضمن اینکه در مورد عمل نشدن به قرارداد فیلم، شاکی می‌تواند شکایت کند. این را هم بگویم که در مورد فیلم آقای کرمپور با "دگا " فیلم قرارداد داشتم و طرف حسابم نه مرکز بود و نه آقای کرمپور. من تحقیق آن فیلم را انجام دادم و بر اساس آن تحقیق هم فیلم ساخته شد.
ورهرام در پایان در مورد وجود خط قرمزها در سینمای مستند عنوان کرد: خط قرمز در ایران سلیقه‌ای است. سلیقه مدیر یک شبکه نسبت به شبکه دیگر فرق می‌کند. ناظر صبح یک شبکه با ناظر عصر سلیقه و نظرات متفاوتی دارد. در سینمای مستند کسی فحاشی نکرده است که بگویند فلان فیلم را به خاطر مورد اخلاقی نمی‌توانیم نمایش دهیم. این سلیقه‌هاست که معیار انتخاب نمایش فیلم‌های مستند است و هر چه زودتر باید تصحیح شود.
نظر شما