به گزارش خبرگزاری مهر، ژاپنی ها از آغاز دهه 90 فوتبال را جدی گرفتند و امروز دیگر آنقدر با جدیت به این رشته ورزشی نگاه می کنند که بلندپروازی فتح رقابت های جام جهانی را در سر دارند. "سامورایی های آبی" پنداری زاده شده اند برای بردن و این موضوع را می توان از سیر حرکتی آنها در رقابت های جام ملت های آسیا و جام جهانی مشاهد کرد. اما براستی داستان موفقیت فوتبال ژاپن و کره جنوبی و دیگر کشورهای رو به رشد فوتبال آسیا چیست و از سویی داستان فوتبال ما چیست. قصه پرغصه ای که شاید باید اعتراف کرد دیگر برای هر طرفدار فوتبال در این کشور به یک موضوع تهوع آور تبدیل شده است.
دوحه غم انگیز، دوحه طرب انگیز
ژاپنی ها از دوحه خاطرات خوبی نداشتند اما به جای "درجا زدن" و به قول کنفوسیوس به جای اینکه به تاریکی لعنت بفرستند، شمع روشن کردند تا آنجا که با خاطرات خوشی از خلیج فارس به کشور خود بازگشتند. در مقدماتی جام جهانی 1994 ژاپنی ها تا واپسین لحظات دیدار با عراق بلیت آمریکا را به دست آورده بودند اما در نهایت آن را از دست دادند تا عربستان به جای آنها راهی این رقابت ها شود. هواداران ژاپنی از آن روز به عنوان Agony of Doha به معنی غم بزرگ دوحه" یاد می کنند اما این تیم پس از آن روزگار تلخ، چهار بار پیاپی به رقابت های جام جهانی راه یافت و سه بار هم فاتح جام ملت های آسیا شد.
ژاپن "زاک" را قهرمان کرد نه زاک "ژاپن" را !
سازمان فوتبال ژاپن به گونه ای است که این تیم برای فتح جام ملت های آسیا و راهیابی آسان به رقابت های جام جهانی طراحی شده است. زیکو در سال 2004 موفق شد تیم ژاپن را قهرمان آسیا کند و این در حالی است که این نخستین تجربه مربیگری این مربی برزیلی در عرصه ملی بود. آلبرتو زاکرونی هم در حالی هدایت ژاپنی ها را بر عهده گرفت که عده کثیری بر این باور بودند این مربی گزینه مناسبی برای هدایت تیم ملی کشورشان نیست. این مربی با ژاپن قهرمان شد اما سازمان فوتبال ژاپن را باید بر هر چیزی ارجح دانست. سازمانی که از زیکوی تازه کار یک قهرمان ساخت و به او اعتبار داد و زاک خانه نشین را صاحب اولین افتخار در عرصه ملی کرد.
ژاپنی ها از دوحه خاطرات خوبی نداشتند اما به جای "درجا زدن" و به قول کنفوسیوس به جای اینکه به تاریکی لعنت بفرستند، شمع روشن کردند تا آنجا که با خاطرات خوشی از خلیج فارس به کشور خود بازگشتند. در مقدماتی جام جهانی 1994 ژاپنی ها تا واپسین لحظات دیدار با عراق بلیت آمریکا را به دست آورده بودند اما در نهایت آن را از دست دادند تا عربستان به جای آنها راهی این رقابت ها شود. هواداران ژاپنی از آن روز به عنوان Agony of Doha به معنی غم بزرگ دوحه" یاد می کنند اما این تیم پس از آن روزگار تلخ، چهار بار پیاپی به رقابت های جام جهانی راه یافت و سه بار هم فاتح جام ملت های آسیا شد.
ژاپن "زاک" را قهرمان کرد نه زاک "ژاپن" را !
سازمان فوتبال ژاپن به گونه ای است که این تیم برای فتح جام ملت های آسیا و راهیابی آسان به رقابت های جام جهانی طراحی شده است. زیکو در سال 2004 موفق شد تیم ژاپن را قهرمان آسیا کند و این در حالی است که این نخستین تجربه مربیگری این مربی برزیلی در عرصه ملی بود. آلبرتو زاکرونی هم در حالی هدایت ژاپنی ها را بر عهده گرفت که عده کثیری بر این باور بودند این مربی گزینه مناسبی برای هدایت تیم ملی کشورشان نیست. این مربی با ژاپن قهرمان شد اما سازمان فوتبال ژاپن را باید بر هر چیزی ارجح دانست. سازمانی که از زیکوی تازه کار یک قهرمان ساخت و به او اعتبار داد و زاک خانه نشین را صاحب اولین افتخار در عرصه ملی کرد.
قضیه جاده صعب العبور و ماشین و راننده
فوتبال امروز آسیا به سان یک جاده صعب العبور می ماند. تیم ها اتومبیل اند و مربیان راننده. ژاپنی ها و کره ای ها با اتومبیل های رهوار به رویارویی این جاده های صعب العبور می روند و رانندگان، کار چندان دشواری ندارند. اکنون به داستان فوتبال ایران نگاه کنید. اتومبیل فوتبال ایران فرسوده است و نقص فنی دارد. براستی آیا بهترین و خبره ترین رانندگان جهان هم می توانند از پس این جاده های ناهموار برآیند؟ سازمان فوتبال ایران پر از ضعف و ایراد است و بهترین مربیان جهان هم در این فوتبال به جایی نمی رسند.
فوتبال امروز آسیا به سان یک جاده صعب العبور می ماند. تیم ها اتومبیل اند و مربیان راننده. ژاپنی ها و کره ای ها با اتومبیل های رهوار به رویارویی این جاده های صعب العبور می روند و رانندگان، کار چندان دشواری ندارند. اکنون به داستان فوتبال ایران نگاه کنید. اتومبیل فوتبال ایران فرسوده است و نقص فنی دارد. براستی آیا بهترین و خبره ترین رانندگان جهان هم می توانند از پس این جاده های ناهموار برآیند؟ سازمان فوتبال ایران پر از ضعف و ایراد است و بهترین مربیان جهان هم در این فوتبال به جایی نمی رسند.
نخبه کشی در فوتبال ایران!
در این سال ها، کم نبوده اند مربیان نامدار که به فوتبال ما آمده اند اما راه به جایی نبرده اند. آری هان، استانکو پوکله پوویچ، تومیسلاو ایویچ، رولند کخ، میروسلاو بلاژویچ، مصطفی دنیزلی، نلو وینگادا، زلاتکو کرانیکار و ... عده ای دیگر، مربیان مطرحی بودند اما همه آنها چه بسا با سرافکندگی از این فوتبال رفتند و اکنون معلوم نیست که چرا مسئولان ورزش کشورمان نمی خواهند به این واقعیت برسند که مشکل از راننده نیست، ماشین معیوب است.
در این سال ها، کم نبوده اند مربیان نامدار که به فوتبال ما آمده اند اما راه به جایی نبرده اند. آری هان، استانکو پوکله پوویچ، تومیسلاو ایویچ، رولند کخ، میروسلاو بلاژویچ، مصطفی دنیزلی، نلو وینگادا، زلاتکو کرانیکار و ... عده ای دیگر، مربیان مطرحی بودند اما همه آنها چه بسا با سرافکندگی از این فوتبال رفتند و اکنون معلوم نیست که چرا مسئولان ورزش کشورمان نمی خواهند به این واقعیت برسند که مشکل از راننده نیست، ماشین معیوب است.
"ناجی"های خلق الساعه
فوتبال ایران به جای اینکه به دنبال خلق ناجی های خلق الساعه باشد، خودش دست به کار شود. قرار نیست مربی و یا مربیانی از بیرون بیایند و این فوتبال را آباد کنند. ایرانی ها همواره به دنبال یک نفر می گردند تا بیاید و فوتبالشان را نجات دهد حال آنکه اول باید وضعیت فوتبال را از داخل سامان بخشید و سپس به دنبال مربی درست و درمان بود. فوتبال امید ایران در بازی های آسیایی به همین کره و ژاپن باخت و باز هم بی تردید می بازد. این فوتبال از لیگ داخلی گرفته تا رده های ملی، پر از ضعف و مشکل است واین در حالی است که هیچ مربی و مدیری از این بابت عذرنخواهی نکرده، نمی کند و نخواهد کرد.
فوتبال ایران به جای اینکه به دنبال خلق ناجی های خلق الساعه باشد، خودش دست به کار شود. قرار نیست مربی و یا مربیانی از بیرون بیایند و این فوتبال را آباد کنند. ایرانی ها همواره به دنبال یک نفر می گردند تا بیاید و فوتبالشان را نجات دهد حال آنکه اول باید وضعیت فوتبال را از داخل سامان بخشید و سپس به دنبال مربی درست و درمان بود. فوتبال امید ایران در بازی های آسیایی به همین کره و ژاپن باخت و باز هم بی تردید می بازد. این فوتبال از لیگ داخلی گرفته تا رده های ملی، پر از ضعف و مشکل است واین در حالی است که هیچ مربی و مدیری از این بابت عذرنخواهی نکرده، نمی کند و نخواهد کرد.
نظر شما