به گزارش خبرگزاری مهر، "جورج بلیسدل" مدیر عملیاتی برنامه آنتراکتیکای آمریکا می گوید: مسئله حمل و نقل در آنتراکتیکا مشکلی است که هیچ راه حلی بهتر از راه حل روباتیک ندارد زیرا در قطب جنوب عابر پیاده و یا مانعی بر سر راه وجود ندارد تا نیاز باشد برای جلوگیری از برخورد با آن احتیاط کرد.
به گفته بلیسدل انجمن ملی علوم که پشتیبانی از این پروژه را به عهده دارد با همکاری با دانشگاه کارنگی ملون در تلاش است تا نمونه آزمایشی این وسیله نقلیه روباتیک را که در سال جاری مورد آزمایش قرار خواهد گرفت، بسازد.
کاروانهای حمل بار
حمل و نقل انسان و مواد اولیه و سوخت در زمان سکونت انسان در آنتراکتیکا همیشه یکی از عوامل محدود کننده به شمار رفته است. به منظور حمایت از 600 دانشمندی که در آنتراکتیکا در حال زندگی و مطالعه به سر می برند، مسئولان پروژه باید روزانه هواپیمایی را به همراه چندین تن مواد و ملزومات از پایگاهی در نیوزیلند به سمت آنتراکتیکا حرکت دهند.
هواپیماهای جت باری C-17 در حدود 5.5 ساعت بر روی اقیانوس جنوبی تا ایستگاه مک موردو پرواز می کند و از آنجا یک نقلیه ویژه هوایی مجهز به اسکی برای سه ساعت دیگر ملزومات و تجهیزات را حمل کرده تا آنها را به ایستگاه آماندسن-اسکات در قطب جنوب برساند.
در سالهای اخیر و با افزایش اهمیت قطب جنوب و تاثیر آن بر روی گرمای جهانی تعداد و ابعاد پروژه های تحقیقاتی در قطب جنوب افزایش قابل توجهی داشته است. اما هواپیماها در حمل تجهیزات مورد نیاز از محدودیتهای فراوانی برخوردار هستند و پروازها معمولا به دلیل وقوع طوفان و یا شرایط نامناسب جوی با تاخیر مواجه می شوند.
از این رو انجمن ملی علوم آمریکا از سالها پیش حمل تجهیزات و مواد مورد نیاز برای ساخت این کاروان روباتیک را به پایگاه مک موردو آغاز کرده است. در حال حاضر تراکتورهای ویژه ای مجهز به تیغه های برف نورد توسط 10 نفر هدایت شده و حامل کیسه های بزرگ لاستیکی هستند که از سوخت مورد نیاز برای راه اندازی ایستگاه قطب جنوب پر شده است.
به گفته "تام الیس" مدیر این پروژه جایگزین کردن روباتها به جای انسانهایی که راندن این خودروها را به عهده دارند امکان سفری سریعتر و کم هزینه تر را به وجود خواهد آورد. سوال اینجاست که تکنولوژی که در جهان خارج از قطب جنوب در حال توسعه یافتن است، چطور به قطب آورده شود. به گفته الیس تکنولوژی اکنون به سطحی رسیده است که بتواند روباتها را به قطب جنوب بکشاند.
"کریستی کارنی" راننده ای که 13 سال در قطب جنوب بوده است
اما یکی از رانندگان این کاروان محموله ها این سوال را مطرح می کند که آیا یک سیستم تماما خودکار می تواند در چنین فضایی کاربردی باشد. "کریستی کارنی" اوپراتور تجهیزات سنگین است که 13 سال از زندگی خود را در آنتراکتیکا سپری کرده و تا کنون این کاروان حمل بار را سه بار تعمیر کرده است.
بر اساس گزارش دیسکاوری، بلیسدل می گوید مسئله کنونی چگونگی جایگزین کردن ساختار 10 نفره کنونی با ساختاری دو نفره است که بتوانند به صورت شیفتی و 24 ساعته کاروان را رو به جلو هدایت کنند.
نظر شما