به گزارش خبرنگار مهر، حتی اگر تیم ملی برابر کره جنوبی به پیروزی می رسید و با عبور از ژاپن در نیمه نهایی به فینال راه می یافت و در خوش بینانه ترین حال قهرمان آسیا می شد، بازهم مشکلی از " کوه" مشکلات ساختاری فوتبال ایران که سالهاست این تن بیمار و رنجور را رنج می دهد، حل نمی شد.
هر چند که باید پذیرفت قهرمانی تیم ملی در جام ملت های آسیا پس از 35 سال می توانست باعث نشاط و شادابی جامعه و خصوصا اهالی فوتبال شود و مردم را با این رشته آشتی دهد، اما واقعیت این است که چنین قهرمانی هایی حکم "مسکن" موقت برای فوتبال را دارد و نسخه شفابخشی نیست.
بررسی اینکه چرا کشورهایی مثل ژاپن و کره جنوبی توانسته اند خود را از فوتبال آسیا دفاع کنند نشان می دهد که آنها برای فوتبالشان برنامه ای حداقل 20 ساله داشته اند و در تمام این مدت روی ساختار باشگاه هایشان کار کرده اند و حالا خود را با استاندارهای روز فوتبال دنیا مطابقت داده اند.
کره و ژاپن حالا لیگ هایی دارند که باشگاه هایی مستقل و با امکانات به حیات خود ادامه می دهند و همین باشگاه ها برای آنها تیم ملی ساخته است که به راحتی می توانند تیم های بزرگ دنیا را شکست دهند. فراموش نکرده ایم که ژاپن قبل از جام ملت های آسیا آرژانتین با همه ستاره هایش را شکست داد.
اما فوتبال ایران که 35 سال است در حسرت قهرمانی می سوزد و چهار سال دیگر هم باید برای تکرار یک ناکامی احتمالی دیگر صبر کند، نه تنها برنامه ای برای تیم ملی ندارد، بلکه هیچ فکری هم به حال ساختار بیمار این رشته نکرده است.
فوتبال ایران در رده های پایه ناکام شده است نه به این دلیل که فدراسیون فعلی و یا فدراسیون های گذشته به فکر این تیم ها نبوده اند، بلکه به این خاطر که چرخه بازیکن سازی در فوتبال ایران نابود شده است. زمین های خاکی از بین رفته اند و جایگزین آنها مدارس فوتبالی شده اند که بیشتر منافع اقتصادی در آن مطرح است تا ساختن بازیکنان.
حالا بازیکنان رده های پایه برای رسیدن به تیم ها و رده های بالاتر باید پول خرج کنند و پارتی داشته باشند تا رشد کنند و به تیم هایی برسند که "پول" زیادی در آنهاست. پول فوتبال ایران را از راه اصلی اش خارج کرده و همه را به این فکر انداخته است که سهم شان را از این پول به هر قیمتی برداشت کنند.
باشگاه در فوتبال ایران معنایی ندارد و هر چه هست خرج کردن از جبیب دولت است. تا زمانی که فوتبال ایران از جیب دولت هزینه می کند و مدیران ما پول بی حساب و کتابی به بازیکنانی می دهند که کارایی لازم را ندارند و دلسوزی به خاطر این پول ندارند وضعیت همین که خواهد بود هیچ، قطعا بدتر هم خواهد شد.
فوتبال ایران برای رهایی از این " کما " به برنامه ریزی، استراتژی و هدف گذاری نیاز دارد که ابتدا باید ساختار باشگاه ها درست شود. باشگاه های ما صاحب ورزشگاه اختصاصی شود. تیم های پایه فعال شوند و چرخه بازیکن سازی از سرچشمه اش به درستی آغاز شود.
برای رسیدن به موفقیت و به بارنشستن چنین برنامه ریزی نباید عجله کرد. اگر چنین تصمیمی در فوتبال ایران اتخاذ شود و یکی پیدا شود که به فکر رنساس و انقلاب در این فوتبال باشد حتی اگر قید حضور در جام جهانی آینده را هم بزنیم و بدانیم که هدف بزرگتری برای ساختن فوتبال داریم راه را به بیراهه نرفته ایم.
هر چند که اعتقاد داریم پتانسیلی که در فوتبال ایران وجود دارد و نسل جدیدی از بازیکنانی که به تیم ملی راه پیدا کرده اند با هدایت یک سرمربی خوب و کاربلد جهانی می تواند ما را به جام جهانی هم برساند اما رنساس نیاز این فوتبال است که باید در اولویت قرار گیرد.
واقعیت این است که مشکل فوتبال ایران "شخص" نیست که سرمربی و یا رئیس فدراسیون را مقصر صرف بدانیم. هر چند که این دو - که هر فردی می خواهد باشد - نیز در کارش نقایصی وجود خواهد داشت اما وقتی می بینیم که فوتبال ایران 35 سال است قهرمان نمی شود، سخت است که بپذیریم در این مدت هیچ مدیر و یا سرمربی کاربلدی در فوتبال ایران وجود نداشته است.
فوتبال ایران نیاز به اصلاح ساختار در تمامی ابعاد دارد و تا زمانی که نخواهیم به این سمت حرکت کنیم باید منتظر ادامه این چرخه ناکامی و دوری از قهرمانی و عقب افتادن از کشورهای آسیایی دیگر باشیم.
نظر شما