کم‌کم دارد باورمان می‌شود !

به گزارش خبرنگار مهر، هر روز که می‌گذرد یک روز به تولد جشنواره بیست و نهم تیاتر فجر نزدیک می‌شویم. جشنواره‌ای که چند روز دیگر 29 ساله می‌شود و همه جماعت تیاتری در انتظار فوت کردن شمع‌های تولدش هستند! 29 سال در مقیاس سن انسانی سنی است که در آن یک مرد یا زن در مقطع جوانی قرار دارد و زیر ضربه‌های مهیب زندگی آبدیده شده تا با گذشت از 30 سالگی به جای بیشتر آبدیده شدن به کلی آب شود.

حال در نظر بگیرید چنین وضعیتی را برای جشنواره تیاتر فجر و 29 سالگی‌اش. انتظار می‌رود که این جشنواره جوان تیاتری با عبور از مدارج مختلف علمی در حوزه تخصصی خود علم و دانشی اندوخته باشد و با مطالعه کتب تخصصی حوزه تیاتر هر روز بر علم خود بیفزاید.

از قدیم‌الایام گفته‌اند "تا مرد سخن نگفته باشد/ عیب و هنرش نهفته باشد". ما هم این گفته قدما را چشم بسته قبول داریم. جشنواره جوان تیاتر فجر طبق حرف‌هایی که در سنوات ماضی بر زبان و عمل آورده نشان داده که نه تنها کتب تخصصی حوزه تیاتر را نخوانده و از محتویات آنها با خبر نیست بلکه کاشف به عمل آمده که دفترچه تکالیف نوروزی مکتب‌خانه‌های کنونی را هم حل نکرده است.

آخر مگر می‌شود فردی یا جشنواره‌ای درس بخواند و ماحصل این درس خواندن هیچ نشانه‌ای در گفتار و رفتارش نداشته باشد؟ آقا مگر می‌شود جوانی به 29 سالگی برسد وآبدیده نشود.اگر جوانی بود که در نازبالش نگهداری می‌شد هم باید ازاندوخته‌های غذایی خود فربه شده و رنگ و رخسارش نشان از اندوخته‌های مادی درونی‌اش داشته باشد.

از رنگ و رخسار و اندام جشنواره جوان تیاتر فجر مشخص و مبرهن است که طی 29 سالی که همچون برق و باد پشت سر گذاشته قوت غالبش نان خشک بوده که گاه آن را به قطرات آب آراسته کرده تا هضمش راحت‌تر باشد و قوای هاضمه مختل نشود.

پس نتیجه می‌گیریم که این جوان 29 ساله ما میان نازبالش و قربانت شوم و فدایت شوم و از این دست جملات بزرگ نشده. حال برویم سراغ سوادش. این جوان هر گاه دهان گشوده و حرفی زده و عملی انجام داده مدام زیر تیغ نقد جماعت تیاتری بود. البته این انتقادات به حق و جایز بوده زیرا این جوان رعنا، البته از اوان کودکی تا به حال سخنی پخته به زبان نرانده. چنان خام تکلم می‌کند که گویی تا به حال در کوی و برزن با هم سن و سالان خود بازی نکرده و هیچ جا و مکانی را ندیده!

وقتی به کارنامه علم و عمل این جوان می‌‌نگریم ماحصل دسترنجش گاهی باعث مردود شدن و در جازدن و تکرار اقدامات گذشته است یا گاهی عبور و قبولی با حداقل نمرات. این جوان 29 ساله گویی علاقه‌ای به علم ندارد و تنها قصدش رشد ونمو است و سپری کردن لحظات با بطالت کامل!

آخر از کجا بگویم که درد یکی دوتا نیست! همه تقصیرات را نمی‌شود که به گردن این جوان انداخت. پس وظیفه والدین و بزرگان تیاتر در قبال تربیت و رشد این جوان کجا رفت؟ آخر این جوان گیاه نیست که خود به خودی رشد کند و بیاموزد و بیازماید و آموزش دهد.

با کمال تأسف باید عرض کنم که والدین این جوان تنها به پرداخت هزینه‌ای ناچیز برای امرار معاش این جوان بسنده کردند و آنقدر مشغول امور شخصی خود بودند که درس خواندن و نخواندن و رشد و تربیت جشنواره جوان تیاتر فجر برایشان اهمیتی نداشته‌است.

جالب اینجاست که والدین جوان مذکور با علم به اینکه این جوان تربیت درستی ندارد و به کسب درجات مختلف علمی و مورد نیاز نائل نشده‌ برای اینکه سینه را جلو بدهند و جلوی در و همسایه سری در سرها داشته باشند برای این جوان الکن که زبان مادری را هم به خوبی بلد نیست دوست و رفیق خارجی پیدا کردند، آن هم چه دوستانی!

بعضی‌ها را از فرنگ آوردند و در کنار این جوان قرار دادند به خیال اینکه جایگاه جوانشان بالا رود و بگویند فرزندمان با خارجه در رفت و آمد است و داد و ستد. خب زندگی نیاز به اینگونه والدین هم دارد تا این چنین جوانانی را به جامعه تحویل دهند و با تمام این شرایط فخر بفروشند و بر جوان خود ببالند.

جالب اینجاست که در آستانه 29 سالگی جشنواره جوان تیاتر فجر عده‌ای لب به سخن گشوده و در مدح و ستایش این جوان سخن‌ها گفته‌اند. چنان با آب و تاب خود می‌گویند و می‌شنوند و می‌خندند و های وهوی می‌کنند که گویی این جوان،‌ جوان رعنایی است که تا به حال تمام توانایی‌هایش مغفول مانده است.

آخر انصاف هم خوب چیزی است! وقتی بچه را درست تربیت نمی‌کنید و در سن جوانی به حال خود رهایش می‌کنید و تنها فخر می فروشید که تا به حال رشدش را مدیون شماست دیگر بی‌سوادیش را انکار نکنید.