به گزارش خبرگزاری مهر، شاید اگر این مسابقه در فاصله ای کوتاه انجام می گرفت نئاندرتالها شانسی برای برنده شدن داشتند اما بر اساس مطالعه ای جدید در مسافتهای طولانی تر انسانهای مدرن برنده بی چون و چرای این رقابت خواهند بود.
"دیوید ریچلن" انسان شناس دانشگاه آریزونا به همراه گروهی از محققان دریافته است که اجداد انسانهای مدرن نسبت به نئاندرتالها دونده های بسیار حرفه ای تری بوده اند، این مطالعات بر اساس بقایای فسیلهای انسانی انجام گرفته است.
این مطالعات نشان می دهند که در هنگام دویدن در سرعتی تعیین شده مصرف انرژی ارتباط شدیدی با طول استخوانهای خاصی از پا دارد، هرچه این استخوانها طولانی تر باشند، فرد برای دویدن به انرژی بیشتری نیاز خواهد داشت.
محاسبات انجام گرفته درباره ابعاد این استخوانها نشان می دهند نئاندرتالها در مقابل انسانهای مدرن توانایی استقامت در مسافتهای طولانی را نداشته و در یک مسابقه دوی استقامت مسابقه را به انسانهای مدرن واگذار می کرده اند. به گفته محققان استخوانهای پای نئاندرتالها به منظور راه رفتن در مسافتهای طولانی و استقامت بالا خلق شده بوده است.
از دیگر دلایلی که محققان برای توجیه بازنده بودن نئاندرتالها در مسابقه دوی استقامت با انسانهای مدرن مطرح کرده اند، سرد بودن هوا در دوران زندگی آنها است.
از آنجایی که در قلمرو حیوانات میان سرعت و مقاومت برای بقا ارتباط مستقیمی وجود دارد، اینگونه به نظر می آید که انسانهای اولیه برای داشتن عضلات بیشتر و حجیم تر خلق شده بودند در حالی که انسانهای مدرن از بدنی سبک تر و آیرودینامیک تر برخوردارند.
بر اساس گزارش دیسکاوری، برگزاری المپیک تابستانی فرضی میان نئاندرتالها و انسانهای مدرن به طور قطع به یاد ماندنی خواهد بود زیرا در حالی که نئاندرتالها در بخشهایی از این مسابقات از قبیل کُشتی، قایقرانی و تیراندازی با کمان به قهرمانی می رسند، انسانهای مدرن می توانند در بخشهایی از قبیل دوچرخه سواری، پرش و ماراتن برندگان قطعی به شمار روند.
نظر شما