به گزارش خبرنگار مهر در بندرعباس، طی چند روز اخیر در مطبوعات محلی می شد نقشه معابر درون شهری بندرعباس را دید، این نقشه ها حاکی از طرح ترافیکی بود که برای ساماندهی وضعیت ترافیک بافت مرکزی شهر، به راه حلی چون یک طرفه کردن خیابانها متوسل شده است.
این طرح که دو سال پیش مطالعات آن به پایان رسید و مصوبه خود را برای اجرایی شدن دریافت کرد تاکنون در بایگانی طرح ها خاک می خورد و امروزه برای ملاک عمل واقع شدن دوباره مورد توجه قرار گرفته است.
گذشته از اینکه این طرح چقدر با شرایط جدیدی که در شهر و به خصوص بافت مرکزی بندرعباس، حجم و ظرفیتهای ترافیکی آن با توجه به پویایی خاص شهر همخوانی خواهد داشت، باید به این اندیشید که چرا و تا کی شهروندان بندرعباسی مجبورند با دور کردن راه خود و تحمل ترافیکهای گاه سنگین تاوان تصمیمات اشتباه مسئولان شهری را دهند که با اعتماد به طرحها و مکان یابیهای مشاورین تهران نشین، شهری با امکانات تجمع یافته در مرکز را شکل داده اند.
توجه به مشکلات و معضلات ترافیکی که در بافت مرکزی شهر احساس می شود با دیدی شهر نگر حاکی از این است که این معضلات ترافیکی نتیجه پراکنش نامناسب ساختمانهای اداری، تجاری و حتی تفریحی در این محدوده مرکزی شهر است.
اجتماع نامتناسبی از فعالیتها و کارکردها که هر شهروندی را برای هرگونه خدماتی به مرکز شهر می کشد و جهت فلش حرکتی هر بندرعباسی را با هر تقاضایی مرکز شهر نشان میدهد، در نتیجه این اختلاط کارکردها و فعالیتها، اختلاط در انتظارات از کارکردهای خیابان ایجاد می شود بدین معنا که یک معبر که تا دیروز نقش عبوری داشته به واسطه سبز شدن چند بانک و مجتمع بزرگ تجاری - تفریحی در مجاورتش نقشی جدید را به خیابان موجود می دهد و کارکرد امروز آن را با آنچه پیش از این بوده متفاوت کرده اما این تفاوتها در توقعات از یک معبر اعمال نمی شود و تفاوت در الگوهای رفتاری پیش و بعد از این تغییرات نادیده گرفته می شود.
با این حال همان توقعی که از معبر عبوری دیروز می رفته اکنون با وجود اضافه شده نقش تجاری و یا تفریحی نیز از آن می رود با وجود اینکه الگوهای رفتاری در این دو مکان بسیار متفاوت است و این اختلاط سبب می شود تا نه نیازهای عابرین و نه نیازهای رانندگان، هیچیک پاسخ مناسبی را دریافت نکنند چراکه معبری متعلق به هر دو شکل گرفته که الزامات عبوری سواره و پیاده خاصی دارد اما به هیچ یک از این دو (رانندگان و عابران) این نقش بینابینی تفهیم نشده و مسئولان شهری نیز دیدی عبوری را ترویج می دهند.
مجموعه این شرایط منجر به بی نظمیها و ناامنیهای ترافیکی در هر دو بعد روانی و فیزیکی می شود و بدین سان بی توجهی مسئولان به پیامدهای آتی یک تصمیم، طرح و یا برنامه بر شهر و شهروندان، معضلی را شکل می دهد که تاوان آن هزینه های مالی و زمانی تحمیل شده به شهر و شهروندان می شود.
این درست است که هر شهری برای طی کردن پله های ترقی و ارتقا نیازمند طرح و برنامه است اما هر برنامه ای الزامات مکانی و اجتماعی خاص خود را دارد که باید پیامدهایش را دید و در جهت تخفیف اثرات منفی آن اقداماتی را رقم زد. اما وقتی اعتماد چشم بسته به مشاورانی که در طول تدوین طرح و برنامه برای شهر، اقامتشان در بندرعباس شاید کمتر از چند روز بوده، جای ملاحظات مکانی، زمانی، مالی و حتی اجتماعی را می گیرد.
تلاش دلسوزانه مسئولان شهری برای تحقق رویای شکل دادن به مرکز شهری پویا، فعال و سرزنده تبدیل به کابوسهای ترافیکی و بی نظمیهای شهری می شود که شهروندانش را مجبور می کند تا آسیب مسکنهایی چون طرحهای ترافیکی این چنین را تحمل کنند.
بی امیدی برای بهبود شرایط و تنها برای تخفیف دردهای موجود با پنهان کردن درد واقعی. بهتر است مسئولان شهری به این موضوع توجه کنند که شهروندان بندرعباسی درگیر ترافیک شدن نه تنها یک کلاس شهری نمی دانند بلکه آن را دلیلی بر ضعف در سیستم مدیریت شهری و وجود مسئله در جانماییها و مکانیابی های بناها و مجتمعهای شهری را می شناسند و بیشتر از آنکه مشتاق شناسایی عاملان این قصور باشند خواهان تدبیر اندیشمندانه مسئولانشان اند تا شهر آرام و روان و در جریان خود را باز یابند.
نظر شما