استاد غره باقی با وجود استحکامی که در صدایش وجود دارد ولی چه زود بغض می کند و در هوای سالن که همه با هم "یار دبستانی من" را سر داده اند باران می شود.
جلوی استاد را می گیریم که با بغض در حال ترک سالن است تا یک وقت اشک هایش هوای جشن و سرور سالن را تحت الشعاع قرار ندهد. از او می خواهیم با همین بغض و چشمان خیس از حس و حال آن روزها بگوید و استاد آرام زمزمه می کند: این ها شوخی نیست. همه چیز آن روزها جدی بود. فیلم نبود...زندگی بود، عشق بود و من امروز خوشحالم که ما به اینجا رسیده ایم.
خواننده نام آشنای اپرای سابق تهران خود را فارغ التحصیل رشته موسیقی معرفی کند و می گوید: همان قدر که مردم دوست دارند خوانند سرود "آمریکا، آمریکا، ننگ به نیرنگ تو را" ببینند من هم برای دیدن مردم اقصی نقاط کشورم همواره مشتاق بوده و هستم.
قره باغی با یادآوری اینکه 50 سال است به عنوان معلم آواز در کشور فعالیت دارد، با لبخندی ادامه می دهد: امروز مردم صدای شاگردان مرا بیشتر از خودم می شناسند.
وی از امیر تاجیک و نیما مسیحا به عنوان برخی از شاگردانش نام می برد که به قول استاد "پاپ خون" شده اند و ادامه می دهد: وقتی که انقلاب به ثمر نشست من در ساخت و تولید 847 سرود انقلابی که در آرشیو صدا و سیما وجود دارد مشارکت کرده ام.
استاد با یادآوری انکه این آمار، ارقام "اداری" نیست و همه موجود هستند، می گوید: این سرودها در دوران انقلاب و جنگ تحمیلی ساخته شد.
قره باغی به انگیزه خود برای ساخت این آثار اشاره می کند و ادامه می دهد: من با انقلاب یار بودم؛ به آن معتقد بودم و تا به امروز هم نیات خود را حفظ کرده ام.
وی با یادآوری اینکه گروه زیادی از آهنگساز، شاعر، خواننده و صدابردار برای ضبط این آثار مشارکت داشتند، با کمی تامل می گوید: ما برای تولید این آثار زندگی مان را گذاشتیم.
خواننده سرود ماندگار "آمریکا، آمریکا، ننگ به نیرنگ تو" به برخی مشکلات حوزه موسیقی کشور در زمینه حلال و حرام بودن آن اشاره می کند و ادامه می دهد: من خاطرم هستم زمانی که ما از امام فتوا گرفتیم ایشان با صراحت گفتند هنری که در خدمت انقلاب باشد مورد قبول است.
قره باغی مقام معظم رهبری را بزرگترین حامی هنر و هنرمندان در کشور می داند و امیدوار است دیگر مسئولان هم به تاسی از رهبری نگاهی درخور به حوزه هنر داشته باشند.
وی معتقد است که آنچه موجب برگزاری جشنواره خنیاگران انقلاب اسلامی و گرد هم آمدن هنرمندان شده همان "عشق" سالهای 57 است و ادامه می دهد: این همان عشقی است که همچنان ما را در جای جای کشور دلخوش نگه داشته است.
استاد در مورد روند توسعه هنر انقلابی می گوید: در هر انقلابی چیزهایی که در مرحله اول اولویت می یابند امنیت و اقتصاد و ... است و اینجاست که فرهنگ و هنر لطمه می خورد زیرا اولویت با چیزهای دیگر است.
قره باغی با گلایه مندی ادامه می دهد: ولی امروز تازه به زمانی رسیده ایم که نوبت فرهنگ و هنر است ولی با این وجود حال که نوبت به موسیقی و هنر رسیده گروهی مشتاقند و گروهی نیستند.
استاد پس از پایان گفتگو به سالن بر می گردد تا برای حاضران سخنرانی کند و این بار در سخنانش عاشقانه برای حضار زمزمه می کند: تمام خاک را گشتم به دنبال صدای تو/ ببین باقیست روی لحظه هایم جای پای تو...
وی در سخنانش یادآوری می کند که "منم صف شکن، مرد شور آفرین/ نگهدار ملک و نگهبان دین..."
و حاضران همه استاد را تشویق می کنند و او در مقابل این همه اشتیاق جز این بیت شعر چیزی برای گفتن ندارد" باز یاران گوهر تحسین نثارم می کنند/ من نیم شایان تحسین، شرمسارم..."
نظر شما