آسمان به همراه دوستان افشار گریست

به گزارش خبرنگار مهر، مراسم تشییع پیکر زنده‌یاد ایرج افشار پژوهشگر و ایرانشناس برجسته کشور صبح امروز جمعه 20 اسفند با حضور محققان، ادیبان و پژوهشگران کشور از مرکز دایره‌المعارف بزرگ اسلامی به سمت بهشت زهرا تشییع شد.

احمد اقتداری پژوهشگر تاریخ و جغرافیای ایران و از دوستان مرحوم ایرج افشار در این مراسم گفت: ایرج افشار سنگرنشین بی نظیر، مدافع و پاسدار فرهنگ، ادب و زبان فارسی به رحمت ایزدی پیوست.

وی که هنگام بیان این جملات گریه می‌کرد به سختی ادامه داد: همه ما سوگواریم و در سوگی جانکاه نشسته‌ایم. صادقانه بر این باورم و خود را تسلی می‌دهم که هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق. ایرج افشار نمرده است و با عشق لایزال به فرهنگ و ادب فارسی جاوید است.

این پژوهشگر گفت: سعدی، مولانا، حافظ و فردوسی نمرده و نمی‌میرند بنابراین افشار هم نخواهد مرد. تا زبان و فرهنگ ایرانی و فارسی زنده باشد، یاد افشار نیز زنده خواهد بود. او بزرگ‌ترین، پرتلاش‌ترین و پراثرترین سنگربان ادب و فرهنگ فارسی نه تنها در تاریخ معاصر که در تاریخ هزار ساله اخیر ایران است که با نیک‌نامی زیست و با نیک‌نامی درگذشت.

وی افزود: جلال آل احمد در یکی از مقالاتش نوشته بود ایرج افشار و احمد اقتداری گورنگارند. اینک ایرج در گور سرد جای خواهد گرفت و من آرزو می‌کنم تا زودتر بمیرم، شاید بتوانم یار غار 60 ساله‌ام را باز بینم.

به دنبال این سخنان جمعی از حاضران متاثر شده و همراه با اقتداری گریه سر دادند.

در ادامه مراسم هوشنگ دولت‌آبادی پزشک معالج مرحوم افشار که از دوستان نزدیک‌ این پژوهشگر فقید بوده است، گفت: در این چند روز که از درگذشت او می‌گذرد به هرکس می‌رسم صاحب‌عزاست و ندیدم کسی کمتر از دیگران داغدار باشد. این خود دلیلی است بر این مدعا که افشار چه جایگاهی در دل‌ها دارد.

در ادامه مراسم نماز میت به امامت حجت‌الاسلام محقق داماد بر پیکر زنده‌یاد افشار خوانده شد و استاد بر دستان دوستان، شاگردان و علاقه‌مندانش تشییع شد تا در مقبره  اختصاصی خاندان افشار در بهشت زهرا آرام گیرد. با بلند شدن تابوت وی بر دستان، صدای فغان جمعیت و عده‌ای از خانواده مرحوم افشار بلند شد. هوای ابری دلگیر صبح جمعه تاثیر خاصی بر فضای مراسم تشییع داشت و بعد از انتقال پیکر مرحوم افشار به آمبولانس بهشت زهرا آسمان نیز به همراه دوستان افشار گریست.

هنگام بسته شدن در آمبولانس یکی از حاضران گفت: این همه جمعیت وقتی استاد زنده بود، کجا بودند؟