به گزارش خبرنگار مهر، گسترش شهرهای بزرگ، علاوه بر افزایش جمعیت، بیشتر بر اثر مهاجرت جمعیت از نقاط شهری و مناطق روستایی کشور است. مهاجرت بدون برنامه جمعیت روستایی به شهرها تغییرات قابل ملاحظهای را در ترکیب سنی جمعیت شهرهای مهاجرپذیر ایجاد کرده و موجب ازدیاد قابل ملاحظه گروه سنی 65-15 ساله که در سنین فعالیت اقتصادی هستند، شده است. از سوی دیگر کاهش مستمر این گروه در سرزمین مهاجر فرست نه تنها باعث کاهش نیروی کار مورد نیاز در فعالیتهای کشاورزی شده، بلکه موجب بروز تنگناهای مختلف و مسایل پیچیدهی شهری در زمینه تأمین خدمات، کالاها و مسکن و در نتیجه به هم خوردن موازنه عرضه و تقاضا در این زمینهها به دلیل نارساییهای امکانات برای عرضه آنها میشود که افزایش قیمتها و تورم در مناطق مهاجرپذیر را در پی خواهد داشت. بیتوجهی به حاشیهنشینی به دلیل نگرانی از تشویق به گسترش آنها، هزینهای به مراتب بیشتر در برخواهد داشت. در واقع عدم تشکیل سرمایههای انسانی و اجتماعی در این سکونتگاهها و هزینههای ناشی از عدم بهداشت روانی و جسمی آنها و پیامدهای زیانبار در دیگر اجتماعات را نیز باید در نظر گرفت.
امروزه، تقریباً تمام کارشناسان مسائل توسعه بر این باورند که رشد نامتعادل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی موجد نابرابریها و عدم توازن شهر و روستا میشود و در پی آن گروههای متعدد روستاییان به شهرها مهاجرت میکنند و در شهرها نه جذب فعالیتهای اقتصادی شهرها میشوند و نه به جامعه و فرهنگ شهری میپیوندند.
این افراد بیگانه از فرهنگ و جامعه شهری و فاقد هر گونه مهارت هستند، تا در اقتصاد شهرها جذب شوند. از این رو، در حاشیه زندگی شهری، در محدوده استحفاظی شهر و اراضی بایر غضب شده و در پیرامون بافتهای فقیرنشین شهری سکنی میگزینند، و سکونتهای نابهنجار خودرو و خودساز را پدید میآوردند و در پایینتر از سطح زندگی حداقل، روزگار میگذرانند و از خدمات زیربنایی، اجتماعی، فرهنگی شهری، کاملاً بیبهرهاند. بنابراین برای مهار حاشیهنشینی و یا به حداقل رساندن آن، مناسبترین راه حل مبارزه و مقابله با عوامل ایجاد حاشیهنشینی میباشد.
........................
سید ابراهیم یوسفی ـ کارشناس ارشد توسعه اجتماعی
نظر شما