به گزارش خبرگزاری مهر، برخی از افراد نابینا آموخته اند که به واسطه ایجاد صدا و ردیابی بازتاب آن، شیوه ای که موقعیت یابی پژواکی شهرت دارد، موقعیت خود را ردیابی و شناسایی کنند.
مطالعه بر روی دو فرد که از چنین توانایی برخوردار بودند، نشان داد بخشی از مغز این افراد که معمولا با پردازش اطلاعات بینایی در ارتباط است، با به کار گرفته شدن این توانایی، فعال می شود.
خفاشها و دلفینها با پخش کردن امواج صوتی به محیطی که آنها را در بر گرفته است و گوش سپردن به بازتاب این صداها می توانند جهان اطراف خود را مشاهده کنند. برخی از انسانهای نابینا نیز این توانایی را در خود فعال کرده اند، این افراد با تمرین این مهارت را در خود فعال کرده اند تا بتوانند در فعالیتهای مختلفی از قبیل فعالیتهای ورزشی و یا گشت و گذار در شهرها شرکت داشته باشند.
محققان دانشگاه اونتاریوی غربی برای بررسی بخشی از مغز که با این توانایی در ارتباط است، مغز دو فرد که به صورت روزانه از تکنیک موقعیت یابی پژواکی استفاده می کنند را مورد مطالعه قرار دادند. در این مطالعه موقعیت یابی پژواکی این افراد با استفاده از میکروفن هایی که به گوشهای آنها متصل شده بود، ضبط می شد.
در مرحله بعدی، زمانی که مغز این افراد تحت اسکن fMRI قرار داشت، صداهای ضبط شده پخش شد و محققان مشاهده کردند فعالیت بخشی از مغز این افراد به نام "غشای کالکارین" افزایش پیدا کرد. به گفته محققان این به آن معنی است که بخشهای بینایی مغز در موقعیت یابی پژواکی در میان افراد نابینا نقشی حیاتی به عهده دارند.
بر اساس گزارش بی بی سی، این مطالعه تا کنون تنها بر روی دو نفر انجام گرفته است و نمی توان به طور قطع به آنچه در مغز تمامی افراد نابینایی که این تکنیک را می آموزند، پی برد. اما محققان به این نتیجه رسیدند دو فرد نابینای مورد مطالعه از شیوه موقعیت یابی پژواکی به شکلی استفاده می کنند که شباهت بسیاری زیادی به بینایی دارد.
نظر شما