به گزارش خبرنگار مهر،"شاکه" و "خان" مه سور/منصور" نام دوتن از شاعران بزرگ و کردی سرای ایلام است که چون شیر و شکر به هم آمیخته اند و معجونی مفرح و شگفت ساخته اند به گونه ای که نمی توان از هم جدایشان کرد.
"شاکه" و "خان منصور" صاحب سبک شعری خاص هستند سبکی که در آن "خان منصور" مصرع اول و "شاکه" مصرع دوم را می سراید و جزو مفاخر استان ایلام بشمار می روند اما امروز نام و نشانی از آنها نیست.
شاکه و خان منصور نامشان با هم آمیخته و ملازم هم بوده که گویا یکی به منزله اسم و دیگری شهرت آن است.
در مورد اصل و نسب این دو مرد شاعر روایات گوناگونی وجود دارد که نتیجه آنها این است که "شاکه" اهل صالح آباد مهران و پیشه اش بزاز و دوره گرد و یک فروشنده بوده است.
خان منصور اهل و ساکن ایوان غرب (1105 هجری قمری) و از ضابطان، حاکمان و خوانین ایوان بوده است.
روایت می کنند که شاکه مردی کچل، ضعیف اما بذله گو و شوخ طبع و خان منصور مردی خوش سیما، شکیل، تنومند و نیرومند، اهل سیاحت و شکار و گویا باسواد بوده است، هر دو نفر طبع شعر و ذوق و شوری خاص داشته اند و علت اصلی آشنایی و بعد دوستی و انیس و مونس یکدیگر شدن را همان طبع روان و ذوق شعری مشترک دانسته اند.
با وجود سالهای بسیار دور دیگر خبری از گفتار شیرین و آوازه بلند شاکه و خان منصور از شاعران بزرگ و مشهور کرد زبان ایلامی، دمساز مجالس، محافل و شب نشینی های مردمان عشایر این منطقه نیست و حتی یک نشست یا کنگر استانی و کشوری برای این دو شاعر برگزار نشده است.
این دو شاعر در شعر گفتن چنان ذوقشان در هم آمیخته می شود که هر مصراع را که خان منصور می گفته مصراع بعد را شاکه فی البداهه جواب می داده است.
تاکنون 620 بیت از اشعار این دو شاعر توسط محققین و شاعران ایلامی به صورت سینه به سینه جمع آوری شده است که در ادبیات جهان این شکل از شعر گفتن وجود نداشته است.
این دو شاعر مشاهیر و مفاخر فرهنگی، ادبی و هنری استان هستند و برگزاری کنگره گرامیداشت، نقش مهمی در شناساندن آنها در استان و حتی کشور و جهان می تواند داشته باشد و لازم است مسئولان فرهنگی استان توجه ویژه ای مبذول دارند.
یک بیت از اشعار این دو شاعر در ذیل می آید:
خان منصور: "شکرانه ام پید بوو بینای بان سه ر"/ تو را شکر می کنم بینای(خدا) بالای سر
شاکه در جواب: "کووره گلالان لافاو گرته وه ر" / جوی ها و جویبارها را سیل فرا گرفت
نظر شما