به گزارش خبرنگار مهر، شنیدن جمله "روح بلند پیشوای مسلمانان و رهبر آزادگان جهان حضرت امام خمینی به ملکوت اعلی پیوست" برای هیچکس شنیدنی نبود چرا که رحلت امام اگرچه برای او لحظه وصال با یار بود اما برای ملت ایران دم فراق با یار بود.
وقتی دم مسیحای زمان در سینه حبس شد، هیچکس عروج خمینی کبیر را باور نمی‌کرد.
باور اینکه دیگر صدای دلنشین آن پیر مهربانی‌ها از میعادگاه جماران شنیده نمی‌شود، دلها را داغدار و چشم‌ها را خونبار می‌کرد.
همه در هجران پدر پیر جماران احساس سخت یتیمی داشتند و این تاب تحمل و طاقت جان‌ها را برده بود. آن روز ایران ماتم سرا و هر گوشه این خاک عزاخانه بود.
بلندترین پرواز خمینی در آسمان ذهن هیچ ایرانی جای نمی‌گرفت، مگر می‌شد مردن روح خدا را باور کرد؛ نه روح خدا هرگز نمی‌میرد، روح الله به خدا پیوسته بود.
وقتی تن پاکش بر بالای بلندی همچون نگینی بود که میلیون‌ها عاشق ایرانی آن را قاب گرفته بودند، تنها اشک و فریاد "عزا عزاست امروز/ روز عزاست امروز/ خمینی بت شکن/ پیش خداست امروز" مرهم زخم قلب های ترک خورده بود.
شاید در میان آن هیاهوی مردمان غصه دار تنها تو بودی که آرام تر و مطمئن تر از همیشه آرمیده بودی، اما به راستی در آن لحظات قلب مردمان غصه‌دار داشت از جا کنده می‌شد، چرا که لحظه وداع نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد.
اما تو چه آرام نوشتی: "با دلی آرام و قلبی مطمئن و روحی شاد و ضمیری امیدوار به فضل خدا از خدمت خواهران و برادران مرخص و به سوی جایگاه ابدی سفر می‌کنم و به دعای خیر شما احتیاج مبرم دارم و از خدای رحمان و رحیم می‌خواهم که عذرم را در کوتاهی خدمت و قصور و تقصیر بپذیرد و از ملت امیدوارم که عذرم را در کوتاهی ها و قصور و تقصیرها بپذیرند و با قدرت و تصمیم اراده به پیش روند و بدانند که با رفتن یک خدمتگزار در سدّ آهنین ملت خللی حاصل نخواهد شد که خدمتگزاران بالا و والاتر در خدمتند، و الله نگهدار این ملت و مظلومان جهان است."
یا رب قوام راه خمینی مدام باد ...
........................................
الهام رحیمی
نظر شما