آپارتمانهای کوچک؛ زندان روح بزرگ کودکان

به گزارش خبرنگار مهر در کرج، از رواج مسئله آپارتمان نشینی سالها می گذرد و این مسئله، مزایایی به همراه خود داشته اما نمی توان منکر معایب آن شد.

یکی از مهمترین معایب آپارتمان نشینی این است که کودکانی که در آپارتمانها به ویژه آپارتمانهای کوچ به همراه خانواده خود زندگی می کنند، نمی توانند انرژی ها خود را به راحتی تخلیه کنند.

بسیاری از واحدهای مسکونی آپارتمانی در مجتمعهای بزرگ قرار دارد و در چنین شرایطی در بسیاری از موارد، والدین از کودکان خود می خواهند که به خاطر مراعات حال همسایه ها سکوت را رعایت کنند و به قول معروف "شیطونی" نکنند.

والدین تصور می کنند که با این کار، کودکان آنها تربیت می شوند و احترام به حقوق دیگران می می آموزند درحالیکه این امر یک خواسته غیرمنطقی و غیرعادلانه است و باید طرف دیگر این مسئله را نیز دید.

کودکی که تذکرهای غیرمنطقی می گیرد، شبیه آتشفشانی است که نمی تواند تخلیه شود

طرف دیگر مسئله این است که کودکی که در این زمینه از طرف والدین خود تذکرهای غیرمنطقی می گیرد و باید سکوت کند و "شیطونی" نکند، شبیه آتشفشانی است که نیازمند تخلیه شدن است اما نمی تواند.

جست و خیز و رفتارهای هیجانی جزو جدایی ناپذیر شخصیت کودکان است و یک امر کاملا طبیعی محسوب می شود اما متاسفانه بسیاری از والدین به این امر توجه ندارند و در مواردی از رفتارهای هیجانی کودک خود به ستوه می آیند.

این والدین نمی دانند که کودک آنها به دلیل شرایط سنی که در آن قرار گرفته، سرشار از انرژی است و نباید این امر به "نافرمانی کردن از سوی کودک" و "بی ادب بودن" وی تعبیر شود.

البته متاسفانه در بسیاری از موارد، این اتفاق می افتد و کودک متهم به نافرمانی و بی ادب بودن می شود و اطرافیان متوجه اصل موضوع نیستند.

کودکانی که در فضای غیرمجتمع زندگی می کنند، کمتر با این مشکل مواجه هستند

البته کودکانی که در خانه های بزرگ و فضای غیرمجتمع زندگی می کنند، کمتر با مشکل یادشده مواجه هستند زیرا کمتر در زمینه ساکت بودن تذکر می گیرند درحالیکه کودکانی که در آپارتمها زندگی می کنند، بیشتر تذکر می گیرند و مجبورند یا ساکت بنشینند یا اینکه بی توجه به تذکرها به جست و خیزهای خود ادامه دهند.

در چنین شرایطی، وضعیت کودک شبیه آتشفشانی است که بر اساس طبیعت خود نیازمند فوران کردن و تخلیه شدن است و قصد نافرمانی ندارد، اما به دلیل شرایط بیرونی، امکان این تخلیه برای وی وجود ندارد.

عصبی و کم حوصله شدن می تواند از تبعات چنین وضعی باشد اما گاهی والدین نمی دانند این تبعات به چه دلیل و از کجا آمده است.

این مشکل وقتی بیشتر محسوس می شود که به یاد آوریم بسیاری از والدین به دلیل شرایط شغلی خود مجبور هستند ساعات زیادی را در خارج از خانه به سر ببرند و وقتی به خانه بازمی گردند، دیگر حوصله ای برای اختصاص وقت کافی به فرزندان خود ندارند و در مقابل، مدام به فرزندان خود تذکر می دهند که ساکت باشند.

این مشکل در شهرهای بزرگ بیشتر است

این مشکل در شهرهای بزرگ بیشتر است به این ترتیب که در شهرهای بزرگ، والدین علاوه بر ساعات زیادی که در باید در محل کار و دور از خانه باشند، مجبورند ساعاتی را نیز در ترافیک بگذرانند و وقتی به خانه می رسند، دیگر توانی برای رسیدگی به امور فرزندان خود ندارند.

در چنین شرایطی ممکن است والدین پس از بازگشت از محل کار، آنقدر خسته باشند که فراموش کنند فرزندان آنها به آنها نیاز دارند و وسایل بازی نمی تواند جای خالی والدین و توجه آنها را پر کند.

همچنین ممکن است آنها فراموش کنند که فرزندشان به دلیل شرایط سنی که در آن قرار دارد، سرشار از انرژی است و این امر به هیچ وجه، یک امر نامطلوب و نشانه نافرمانی و بی تربیت بودن فرزند آنها نیست.

وسایل بازی، جای خالی والدین و توجه آنها را پر نمی کند

لازم است حتی اگر والدین شاغل پس از بازگشت به منزل خسته هستند، این امر را فراموش نکنند که کودکان آنها به آنها نیاز دارند و وسایل بازی، جای خالی والدین و توجه آنها را پر نمی کند.

والدین شاغل پس از بازگشت از کار نباید بر سر فرزندان خود فریاد بزنند و از آنمها بخواهند که مراعات حال آنها را بکند و ساکت باشد زیرا این خواسته، غیرمنصفانه و غیرمنطقی است.

کودکان روح بزرگی دارند و این روح، سرشار از انرژی است اما وقتی قرار باشد، چنین روح بزرگی در حصار تذکرهای غیرمنطقی والدین محبوس شود و کودک اجازه جست و خیز و کنجکاوی و بالا و پایین پریدن نداشته باشد، ممکن است مشکلات شخصیتی برای کودک به وجود آید.

والدین بیش از قبل برای کودکان خود وقت بگذارند

بسیاری از خانواده ها شرایط مالی خریدن خانه های ویلایی و غیرمجتمع را ندارند اما در چنین شرایطی آنها باید بیش از قبل برای کودکان خود وقت بگذرانند و اگر کودک آنها به خاطر مراعات حال همسایه ها مجبور است که زیاد جست و خیز و بازی نکند، این کودک باید در هر روز، چند ساعتی را در فضایی باز مثل پارک بگذراند.

همچنین والدین می توانند در بخشی از ساعات تفریحی مختص کودکان، آنها را به محوطه حیاط مجتمع ببرند و شرایط تفریح و بازی آنها را فراهم کنند.

البته این امر به تنهایی کافی نیست و کودکان باید حتما به فضای پارک نیز برده شوند و بتوانند در مجاورت طبیعت، از وسایل بازی پارک استفاده کنند.

همچنین لازم است والدین نیز گاهی اوقات در بازی کودکان سهیم شوند و همراه آنها بازی کنند تا ارتباط صمیمی تری بین والدین و کودک به وجود آید.

در چنین شرایطی، هم انرژی روح بزرگ کودک بیشتر از قبل تخلیه می شود و هم کودک از حصار تذکرهای غیرمنطقی و فضای کوچک آپارتمان رها می شود و می تواند با طبیعت و فضای باز، ارتباط بیشتری داشته باشد.

شرایطی فراهم شود که والدین وقت بیشتری برای فرزندان بگذارند

ای کاش والدین به نیاز طبیعی کودکان به جست و خیز، کنجکاوی و بازی توجه بیشتری داشته باشند و دستگاه های ذیربط نیز زمینه ای فراهم کنند که والدین به ویژه والدین شاغل بتوانند وقت بیشتری برای فرزندان خود بگذارند و شرایطی فراهم شود تا روح بزرگ کودکان، کمتر در حصارها زندانی شود.

در صورت تحقق این امر، کودکان می توانند طبق نیاز و شرایط سنی خود جست و خیز، بازی و کنجکاوی کنند و در آینده، کمتر گرفتار مشکلات شخصیتی شود. 

.....................................

گزارش: لعیا آراسته