خبرگزاری مهر- گروه دین و اندیشه: دیوید هیوم فیلسوفی متمایل به تجربه گرایی، شیفته روش و نتایج علم نیوتنی، مشتاق ابداع روشی نظیر روش علوم تجربی در قلمرو علوم انسانی، منتقد دین طبیعی(عقلانی)، آگاه به تنگناهای تجربه باوری و خواهان کمَی سازی و دقت ریاضی در استدلال برای عقاید دینی است.
از نظر هیوم، درباره عقاید دینی باید تنها از روش استنتاج علَی تبعیت کرد که تبیین علَی واقعیات جهان را ممکن می کند و با آن می توان به داوری هایی دقیق درباره جهان و عقاید دینی رسید که اعتبارشان با حساب احتمالات سنجیدنی است.
تلاش برای توجیه قضایای علمی و عقیدتی او را به پذیرش عقایدی توجیه ناپذیر وا می دارد؛ عقایدی در سرشت آدمی و نامستدل و غیرقابل نقد. طبیعت گرایی و تجربه باوری توأمان، وی را به شکاکیت معتدل می کشاند، شکاکیتی که در مطالعه عقاید دینی از اعتدال خارج شده است.
هیوم با نقد برهان نظم و ادله اعتبار اخبار معجزات به کمک روش استنتاج علَی، تلاش ناموفقی در ابطال عقاید دینی صورت می دهد و کتاب" فلسفه دین دیوید هیوم" این ناکامی را آشکار می کند.
این کتاب در سه بخش روش شناسی فلسفه دین هیوم، برهان های اثبات وجود خدا، "معجزه" و "منشأ دین" به طرح مباحث کلی استنتاج علی، مباحث دلیل شناسانه هیوم در قلمرو فلسفه دین و بحثی در معرفی و نقد مباحث علت شناسانه هیوم می پردازد.
نظر شما