به گزارش خبرنگار مهر، در ادامه و تکمیل خبرهای مورخ 22/3/1390 و 5/4/1390با نام‌های «قدیمی‌ترین خانه‌ی شرق فارس در آستانه‌ی نابودی» و «آرامگاه تاریخی "شیخ‌علی‌نقی اصطهباناتی" نخاله‌دانی شد» (چاپ شده در روزنامه‌های خبر جنوب، مردم‌سالاری و قدس در تاریخ 6/4/1390) مسئول اداره‌میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری شهرستان استهبان یادآور شد که در طی سال‌های اخیر و با وجود سابقه‌ی کم این اداره به لحاظ زمان تاسیس و تغییر و تحول در آن، دستاوردهای فراوانی داشته است، اگر چه از خطا و اشتباه نیز بری نخواهد بود.
اداره‌میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری شهرستان استهبان از سال 1387 تا کنون تعداد 90 اثر تاریخی را به ثبت آثار ملی رسانده که کهن‌ترین آن‌ها از دید قدمت اثر «پناهگاه‌های صخره‌ای درب امامزاده‌ی ایج» مربوط به 18 هزار سال پیش و جدیدترین آن «خانه‌تاریخی معزی و مقدس» مربوط به دوره‌ی زند و قاجار است.
دیگر، «آرامگاه شیرین مغربی» است که به روایت بسیاری چون «رضاقلی‌خان هدایت» در «مجمع‌الفصحا» در استهبان است که این هم متاسفانه در سال‌های ابتدایی دهه‌ی هفتاد خورشیدی در اطراف آن، ساختمان و سردری بزرگ ساخته‌اند که دیدی ندارد و امکان بهره‌برداری گردشگرانه و میراثی را از آن سلب کرده است که البته اداره‌میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری شهرستان استهبان در این رابطه طرح‌هایی را تهیه کرده که تا کنون موفق به جلب نظر مسئولین ذی‌ربط نشده ولی اصل مقبره و یادمان آن، سالم و پابرجاست و در تملک آموزش و پرورش و اوقاف شهرستان است.
بنای دیگر، «خانه‌تاریخی معزی» است که اگر چه زمان زیادی از ثبت آن نمی‌گذرد، 250میلیون ریال صرف مرمت پشت‌بام و رخ‌بام‌های آن شده و به دلیل کمبود بودجه، مرمت آن متوقف شده و امکان بازدید همگانی به دلیل عدم تکمیل مرمت، وجود ندارد.
این بنا هم اکنون از سوی مالک، تحت اختیار انجمن پیشگامان خورشید استهبان که از انجمن‌های زیست محیطی و میراث فرهنگی شهرستان محسوب می‌شود، قرار دارد. این خانه‌منحصر به فرد مربوط به دوره‌زندیه در شرق فارس، نیاز به رسیدگی هر چه سریع‌تر با بودجه‌ای درخور دارد تا از خطر آسیب‌های بیش‌تر و جدی‌تر در امان بماند.
لازم به ذکر است که «مقبره‌شیخ‌علی‌نقی اصطهباناتی»، از عرفای دوره‌ی افول و پایان صفویه نیز که در گذشته شامل آب‌انبار و مسجد و غیره بوده است، در دهه‌چهل و به مرور زمان تخریب شده و تنها چارتاقی آرامگاه به جای مانده که دیوار این محوطه نیز که البته قدیمی نیست در سال 1388 ویران شده و اکنون شهرداری ساخت مجدد دیوار آن را منوط به عقب‌نشینی از جای قبلی آن کرده و اداره‌میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری شهرستان استهبان، پیگیر بازگرداندن حریم قبلی آن است و بودجه‌ای نیز برای کشیدن دیوار در دست ندارد. البته کسانی حاضر به تامین مخارج کشیدن دیوار از اموال شخصی خود هستند. این بنا نیز درخور رسیدگی هر چه سریع‌تر و تعیین تکلیف دیوار و محوطه‌ی آن است تا مکانی شایسته پدید آید.
امید که با رسیدگی و اختصاص بودجه‌هر چه سریع‌تر از سوی مسئولان ذی‌ربط، مواریث فرهنگی و تاریخی استهبان از گزند روزگار و حوادث در امان بماند.
نظر شما