به گزارش خبرنگار مهر، دانشگاه مکان تولید و پردازش آگاهی ملی است و تنها مکانی که می توان از آن انتظار داشت آگاهی ملی به عنوان ساختار ترین نرم افزار یک جامعه مدنی از آن بیرون کشیده شود همانا دانشگاه است. در حقیقت دیگر کارکردها همچون تربیت تکنسین، تولیدعلم و ... در فرع این اصلی ترین هدف و کارکرد دانشگاه قرار می گیرد.
جذب تعارضات، تضادها و شکافهای مختلف جامعه و طرح آنها در فضای علمی به دست آوردن مفهومی مشترک از مسائل و مشکلات جامعه، درک درست مسائل و مشکلات جامعه، ایجاد زمینه مناسب برای فهم صحیح از آنها، ایجاد زمینه مناسب برای یافتن پاسخ برای حل آنها، تهیه نقشه راه برای عبور جامعه از این بحرانها و ... همگی تنها و تنها در فضای آکادمیک قابل تحقق است و دیگر نهادها نقشی شاید مهم اما به هرحال فرعی را در این زمین بازی خواهند کرد.
دانشگاه مکان تولید آگاهی ملی است به همین دلیل با ورود تضادها به درون فضای علمی دانشگاه بستر لازم برای ایجاد وفاق در جامعه فراهم می شود طرح تضادهای جامعه تنها در دانشگاه به تقویت آگاهی ملی می انجامد که خود به ترمیم شکافهای اجتماعی منجر می شود زیرا در نهایت آگاهی ملی را ارتقا بخشیده و زمینه تفاهم جمعی را از قبل شناخت از یکدیگر فراهم می سازد.
در این فضا، طرح و ایجاد گفتمان بین طرفین منازعات به تنش عمومی منجر نمی شود، فضای دانشگاه فضای خاص طرح مباحث علمی است. در این فضا هم دغدغه ها و کشمکشها به صورت جدی و ساختاری مطرح می شود و هم به طور مثال برعکس فضای مطبوعاتی و رسانه ای به بازتولید کشمکش در جامعه منتهی نمی شود زیرا طرفین نزاع با ارائه دلایل خود به دانشگاه منتظر نتیجه می مانند و از سوی دیگر مباحث نه در سطح عامه که به نوعی در یک فضای ایزوله شده از جامعه مطرح می شود.
دانشگاه باید طبیب اجتماعی تربیت کند
محمدحسن آلاله ادامه داد: دانشگاه به عنوان یک محیط علمی که به نوعی در جامعه تولید فکر و فرهنگ می کند، باید محلی برای ارائه راه حل ها و راهکارهای مناسب در جهت تقابل با این تضادهای اندیشه باشد. در واقع اینکه امام خمینی(ره) دانشگاه ها را مبدا همه تحولات اعلام می کردند بدون تردید همین گونه است و انتظار می رود تا این رسالت را به جای آورده و نسبت به حل مشکلات طرح و ایده و فکری جدید ارایه کند.

وی تصریح کرد: دانشگاه ها صرفا محلی برای تولید علم و فارغ التحصیل کردن دانشجویان نمی تواند باشد بلکه باید خروجی تمام اقدامات منفعت کشور را در تمام حوزه های اقتصادی، سیاسی و به ویژه اجتماعی به همراه داشته باشد. تربیت دانشجویان بی شک ساماندهی جامعه را در پی خواهد داشت و بدین ترتیب تعامل و ارتباط نزدیک آنها را در آینده به ارمغان می آورد. در این راستا می توان به افرادی اشاره داشت که از درون همین دانشگاه ها نسبت به حل بحرانهای اقتصادی راهکار ارائه کردند.
این مدرس علوم اجتماعی تصریح کرد: دانشگاه ها محیط آزاد اندیشی را بیش از پیش ترویج کنند تا با انواع افکار به بهترین نتایج دست پیدا شود، به نظر می رسد باید این نگاه که دانشگاه ها محیطی برای ایجاد بحران شده اند را تغییر دهیم و این امر با به وجود آوردن شرایط متعادل در محل دانشگاه ها میسر است.
آلاله گفت: دانشگاه ها در واقع همانگونه که پزشک روانه جامعه می کنند باید طبیب اجتماعی نیز تربیت کنند تا نسبت به حل بحران های اجتماعی طرح ها و ایده های جدید ارائه کنند. مجموعه دانشگاه ها می توانند در ایجاد وحدت و انسجام یک کشور بیشترین تاثیر را داشته باشند همانگونه که بسیاری از حرکتهای مردمی از همین دانشگاه ها آغاز شده است.
این کارشناس اجتماعی اظهار داشت: جامعه ما جامعه جوانی است که خوشبختانه میل ورود به دانشگاه در بیشتر آنها وجود دارد بنابراین با آموزش و پرورش مناسب می توان جامعه ای امیدوار را تشکیل داد و مردم را نسبت به آینده خوش بین کرد.
دانشگاه تضادها را به توسعه ملی تبدیل می کند
دکتر محمد علی آخوندعلی افزود: جایگاه دانشگاه و نخبگان اجتماعی جایگاه کلیدی است که با برگزاری نشستها، گردهمایی ها و تجمع ها منجر به نخبه پروری و رشد و توسعه جامعه خواهند شد.

وی با اشاره به لزوم وجود تفاوتهای فکری ادامه داد: در واقع یک خانواده را نیز اگر مد نظر قرار دهیم مشخص است که میان اعضا تفاوتهای فکری وجود دارد و چه بسا این تفاوتها منجر به رشد اقتصادی و اصالت خانواده شوند. بدین معنا که حضور تفاوتهای فکری در کنار هم در صورت مدیریت منسجم و هدفمند نتایج خوب و مثمر ثمری را به ارمغان می آورد.
آخوندعلی گفت: اگر دانشگاه ها بر محور نظم، مدیریت ساختاری و انسجام قوانین درست تعریف شود بدون شک می تواند منشا پیشرفت، ترقی و الگوی اجتماعی شود. ترویج کرسیهای آزاد اندیشی دقیقا در راستای تقویت آگاهی ملی است که با مدیریت نظام مند نتایج مناسبی را در پی دارد.
وی افزود: اگر در این تجمعها و نشستها شاهد نظرات مختلف و نتیجه گیری های متضاد باشیم بی شک بیشترین تاثیر را در جامعه خواهد گذاشت و اینگونه است که تضادها و ناهنجاری های اجتماعی جایگزین توسعه و پیشرفت می شود.
دانشگاه بستری برای ایجاد وفاق ملی
این عضو هیئت علمی دانشگاه ادامه می دهد: تضادهای موجود در جامعه (اعم از تضاد نسلها ، تضاد بینشها ، تضاد مکتبی، تضاد قومی و...) در طبیعت خود باعث و بانی تمامی بینشهای اجتماعی می شوند و پیامد تنشهای اجتماعی نیز فقر و عقب ماندگی مادی و معنوی است که این عوامل نیز در درون خود تمامی عوامل منفی ( اعم از فحشا، دزدی، اعتیاد، شرارت، فریبکاری، قانون گریزی و...) را می پرورد.
رضایی بر این باور است که دانشگاهیان ( اعم از استاد و دانشجو) به شهادت تاریخ همزمان پیدایش دانشگاه در ایران همیشه عامل رشد بوده اند. ( چه قبل از انقلاب اسلامی که با مخالفتهای خود با رژیم خودکامه شاهنشاهی و چه در زمان وقوع انقلاب و سرنگونی رژیم شاهنشاهی نقش بی بدیلی داشتند) در برقراری نظام جمهوری اسلامی ایران به رهبری امام راحل و همچنین در تشکیل نهادهای انقلاب ( مثل سپاه پاسداران ، جهاد سازندگی و...) نقش اساسی خود را ایفا کرده اند.
وی یادآورشد: همچنین در جریان دفاع مقدس که در رده های فرماندهی جنگ تاثیر به سزایی در پیروزی جنگ داشته و در جریان سازندگی نقش پررنگی داشته اند بنابراین با توجه به نکته های گفته شده و به دلیل صداقتی که دانشگاهیان داشته اند، همیشه مرود توجه بوده و عامه مردم همواره برای دانشگاهیان نقش مهمی قائل بوده اند. بنابراین دانشگاه می تواند بستری مناسب برای ایجاد وفاق ملی است.
نظر شما