هزینه تولید سه نمایش در ایران صرف بازدید از سه نمایش در آوینیون شد!

به گزارش خبرنگار مهر، طی روزهای گذشته خبر حضور هیئت 9 نفره ایرانی با حضور معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در جشنواره تئاتر آوینیون فرانسه واکنش‌های متفاوتی را در بین اهالی تئاتر و رسانه‌ها به همراه داشت. در ابتدا این سفر در سکوت رسانه‌ای آغاز شد ولی با انعکاس در رسانه‌ها این سکوت تبدیل به ارسال اخبار فعالیت‌های هیئت ایرانی حاضر در آوینیون شد.

هیچ کارشناس و صاحب نظر تئاتری حضور هنرمندان و مدیران تئاتر ایران را در جشنواره‌های معتبر بین‌المللی نفی نمی‌کند بلکه بحث بر سر چگونگی انجام این سفرها و دستاوردی است که باید هر کدام از این سفرها برای تئاتر ایران به همراه داشته باشند. وقتی بیست و نهمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر هنوز 200 میلیون از دیون خود را تسویه نکرده حضور هیئت 9 نفره ایرانی در جشنواره آوینیون و صرف هزینه‌های چند ده میلیونی به دور از انصاف است.

صرف هزینه‌های چند ده میلیونی آن هم برای بازدید از سه اثر نمایشی در روزهای پایانی جشنواره تئاتر آوینیون در حالیکه می‌توان با این چند ده میلیون تومان چند اثر قابل توجه در داخل ایران تولید کرد کاری به دور از انصاف است. البته شاید مخارج این سفر به این چند ده میلیون تومان نیز ختم نشود و هیئت ایرانی برای اینکه نشان دهند این سفر بازدهی لازم را داشته با دعوت از اثری برای اجرا در جشنواره تئاتر فجر هزینه‌ها را به چند ده میلیون تومان و بلکه چند صد میلیون تومان بیشتر تبدیل کنند.

همه کارشناسان و صاحب نظران تئاتری بر این عقیده و باور هستند که رایزنی با یک جشنواره بین‌المللی همچون آوینیون و دعوت از گروه‌ها یا گروه‌های معتبر بین‌المللی این جشنواره برای حضور در جشنواره تئاتر فجر و تئاتر ایران نیازمند یک برنامه ریزی دقیق و رایزنی یک یا دو ساله برای حضور در بخش اصلی جشنواره و ارتباط با گروه‌ها است.

زیرا گروه‌های معتبر بین‌المللی جداول سالانه اجراهای خود را در اختیار دارند و برای یک یا دو سال آینده خود برنامه مشخصی دارند و همچون گروه‌های تئاتر ایران نیستند که بلافاصله با یک دعوت خارجی آن را در برنامه کاری یک ماه یا شش ماه آینده خود قرار دهند.

هیچگاه در سال‌های گذشته سفرهای مدیران و هنرمندان ایرانی آن هم از نوع دولتی که با صرف هزینه‌های دولتی همراه است برای تئاتر ایران و جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر دستاورد خاصی نداشته است. به طور حتم این اولین سفر عجیب مدیران و هنرمندان با بودجه دولتی به خارج از کشور نبوده و آخرین هم نخواهد بود.

تنها امیدی که می‌توان داشت این است که اگر هزینه‌های چند ده میلیونی این سفرها صرف تولید تئاتر و رفع مشکلات تئاتر ایران اعم از بازسازی سالن و رسیدگی به گروه‌ها و قراردادها و بدهی‌ها نمی‌شود لااقل برای توجیه سفر و پاسخگویی به انتقادها به هزینه‌هایی چند صد میلیونی تبدیل نشوند.