به گزارش خبرنگار مهر، طبق قوانین میراث فرهنگی، عرصه یک اثر تاریخی محدوده‌ای است که ارزشهای یک اثر تاریخی در آن متجلی است. ارزشهای کالبدی، تاریخی، معماری، هنری، عملکردی، مذهبی، محیطی، شهرسازی، منظری و... هریک می‌توانند بیان‌کننده ارزشهای یک اثر تاریخی باشند.
براساس پیمان نامه های بین‌المللی، هرگونه مداخله در عرصه یک اثر یا مجموعه تاریخی شامل تعمیر یا نوسازی (حذف یا اضافه) مگر با کسب مجوزهای قانونی از سوی سازمان میراث فرهنگی، ممنوع است.
در این مجموعه آثار فعالیت ماشین آلات راهسازی، بقایای خرده سفال، قطعات شکسته آجر و بقایای باستانی مشابه دیگر، در سطح زمین قابل مشاهده است.
این درحالی است که مجموعه باستانی شوش در سال 1367 در شرایط اضطراری سال های جنگ تحمیلی توسط مهدی رهبر یکی از باستان شناسان پیشکسوت تعیین عرصه و حریم شد.
احداث بلوار و خیابان در دامنه تپه های آکروپل شوش
وی در آن زمان عرصه شوش را 400 هکتار اعلام کرد. با این حال چندی بعد و در نتیجه کشفیات جدید باستان شناسی اعلام کرد که عرصه شهر باستان شوش بیش از آن 400 هکتاری است که در شرایط اضطراری جنگ مشخص کرده و باید مطالعات گسترده تری انجام شود.
سپس در فروردین سال 1387 یک گروه باستان شناس به سرپرستی محمدتقی عطائی با مجوز پژوهشکده باستان شناسی کشور اقدام به تعیین عرصه شوش کردند و در نتیجه عرصه باستانی شوش 1200 هکتار اعلام شد. با این حال، بعد از گذشت چند سال، مدیران سازمان میراث فرهنگی و مسؤولان محلی به بهانه توسعه شهر جدید شوش، عرصه 1200 هکتاری را به 800 هکتار تقلیل دادند اما همین عرصه نیز تا کنون بنا به دلایل نامعلومی هنوز مورد تصویب قرار نگرفته است. اکنون نیز با توجه یه شواهد موجود، مسئولان محلی در صدد کم کردن همان عرصه 800 هکتاری هستند.
احداث و توسعه خیابان در دامنه تپه موسوم به ارگ یا آکروپل شوش
با این حال به نظر می رسد هر چند در بحث خروج خانه های تاریخی از فهرست میراث ملی، مدیران سازمان میراث فرهنگی کم کاری و قصور در اقدامات مدیریتی خود را نمی پذیرند و این امر را نتیجه اقدامات میراث ستیزانه سایر نهادها می دانند اما در زمینه تخریب و آسیب دیدن شهرهای باستانی و مجموعه هایی همچون شوش، هرمزد اردشیر، ایوان کرخه، ارجان و تصویب نشدن عرصه و حریم مجموعه جهانی شوش و موارد مشابه آن، قصور مدیران آشکار و عیان است.
نظر شما