محدودیت عکاسی تئاتر بیشتر از سینما است

به گزارش خبرگزاری مهر، در آغاز این برنامه رسول اولیا زاده دبیر نشست های پاتوق هنری با بیان این که در بخش عکاسی تئاتر کمتر ناشری پیدا می شود که برای چاپ آثار سرمایه گذاری کند، گفت: در گذشته انجمن عکاسان تئاتر را راه اندازی کردیم تا عکاسان تئاتر زیر مجموعه خانه تئاتر باشند.

وی گفت: بحث اصلی این است که عکاسی تئاتر چه تفاوتی با سایر رشته های عکاسی دارد و چرا یک عکاس را مشخصا عکاس تئاتر می گویند.

ابراهیم حسینی در پاسخ به سوال اولیازاده با تاکید بر این که عکاس تئاتر صرفا عکاس خبری نیست، گفت: بخش کوچکی از عکاسی تئاتر مربوط به خبر می شود اما بخش دیگر عکاسی تئاتر کار هنری است و اگر عکاس آن نیز بین باشد می تواند آثار ماندگاری خلق کند.

این عکاس تئاتر ادامه داد: احساس می کنم عکاسی تئاتر این ویژگی را دارد که پوستر شود و به عنوان اثر هنری ماندگار شود.

حسینی با بیان این که تا پیش از تشکیل انجمن عکاسی تئاتر عکاسان تئاتر به عنوان عکاس خبری شناخته می شدند، گفت: در حال حاضر به چیزی فراتر از عکاسی خبری فکر می کنیم و عکاسان تئاتر دوست دارند آثارشان ماندگار شود.

وی ادامه داد: عکاسان تئاتر ممکن است در هر سال یک عکس خوب داشته باشند چرا که کارشان خیلی سخت است، و باید توجه کنند که پیام نمایش نیز در عکسشان وجود داشته باشد.

ناصر عرفانیان عکاس و بازیگربا بیان این که در عکاسی سینما چگونگی سوژه دست عکاس نیست، گفت: در عکاسی سینما عکاس مجبور است در کنار فیلمبردار عکاسی کند چرا که باید زاویه دیدش زاویه فیلمبردار باشد.

وی با یادآوری این که در حال حاضر صدابرداری سر صحنه فیلم برداری انجام می شود، گفت: عکاسان سینمایی بهتر است برای این که صدای شاتر دوربینشان مزاحم صدابرداری نباشد از لنز طبیعی برای عکاسی استفاده کنند.

این عکاس پیشکسوت، عکاسی تئاتر را سخت تر از عکاسی سینما دانست و گفت: محدودیت عکاسی تئاتر بیشتر از سینما است و در تئاتر عکاس آبدیده می‌شود و سریع عمل می کند.

وی ادامه داد: زمانی که عکاس تئاتر بخواهد برای کارگردان نمایش عکس بگیرد وسط می نشیند و از صحنه تئاتر عکس می‌گیرد و زمانی که بخواهد نظر خود را در عکس بیاورد جای خود را تغییر می دهد.

عرفانیان با ابراز تاسف از این که در دانشگاه ها تنها تکنیک را به دانشجویان آموزش می دهند، گفت: وقتی که دانشجو وارد فضای کار می شود می بیند که نمی تواند کار کند چرا که به صورت عملی چیزی یاد نگرفته است. دانشگاه ها زبان علم را به دانشجویان یاد می دهند، اما زبان عشق را به آنها آموزش نمی دهند.

وی ادامه داد: در حال حاضر عکاسان با استفاده از دوربین های دیجیتال شاترهای زیادی می‌زنند تا یک عکس خوب بگیرند و چنین عکاسانی در کارشان موفق نمی‌شوند.