به گزارش خبرگزاری مهر، یوسفعلی میرشکاک درباره اشعاری که در وصف امام علی(ع) سروده شده، گفت: باید چند دهه از شعر معاصر بگذرد تا دریابیم ماناترین شعر در مدح و منقبت حضرت علی(ع) از آن کدام شاعر بوده است و چه کسی در وصف آن حضرت شاعرتر است.
وی افزود: بعد از انقلاب اسلامی از حیث مضمون، شعرهای مانا و ارجمند درباره شخصیت حضرت علی(ع) کمتر داشته‌ایم. بیشتر در شعر آیینی بعد از انقلاب به شخصیت آقا اباعبدالله و امام زمان(ع) به شکل قوی و گسترده پرداخته شده و علت این امر این است که بعد از انقلاب در فضای جنگ بودیم و عاشورا و کربلا نسبت نزدیکی با حال و هوای ما داشت. بنابراین بعد از انقلاب رویکرد به شعر عاشورایی و شعر ظهور دارای بسامد بیشتر و قوی‌تر است.
میرشکاک ادامه داد: البته این نکته را نباید از نظر دور داشت که اگر به دیوان هر یک از شعرای معاصر نظری بیندازیم، می‌بینیم که به اندازه همت خود درباره شان و مقام حضرت علی(ع) شعر گفته‌اند. می‌توانیم از سرآمدان شعر مولا (ع) از شهریار و منزوی یاد کنیم.
او ادامه داد: شخصا در شعرهای آیینی‌ام بیشتر توجهم معطوف به شخص حضرت مولا (ع) بوده است. در اشعارم بیشتر به آن وجه از شخصیت مولا توجه دارم که آقا رسول الله فرموده‌اند و مانند شعرای گرانقدری چون پروانه و مجاهدی تکیه من در سرایش براساس احادیث و روایات است.
این شاعر گفت: هر شاعری سعی می‌کند با منظری خاص به شخصیت حضرت علی(ع) نگاه کند. بعضی عدالت، بعضی شهامت و بعضی منش ویژه ایشان در عبادت را دیده اند که در مجموع این وجوه، شعر نویی را به نام شعر عاشقانه دینی، می‌سازد که البته این حرکت شعری از اوایل شعر فارسی یعنی همان روزگار ناصر خسرو و سنایی آغاز شده و امروز به شکل جریانی خاص در آمده است.
میرشکاک افزود: من در اشعارم با رویکردی عاشقانه به حضرت علی(ع) می‌نگرم و سرودن من بر مبنای حب و دوست داشتن است. گاهی شعر‌هایم رنگ حماسی می‌گیرد و گاهی عاشقانه میشود. فرم شعر هم در سرودن بی تاثیر نیست. من از قبل نمی‌توانم تصمیم بگیرم که می‌خواهم چگونه شعری برای مولایم بسرایم و این حب است که باعث میشود شعر بسرایم و مضمون و محتوا و قالب را با هم هماهنگ کنم.
وی با اشاره به داستان‌های آیینی گفت: می‌توانم بگویم ما تقریبا داستانی مستقل درباره حضرت علی (ع) نداریم. اغلب حوادثی که در ادبیات گذشته ما از حضرت علی (ع) نقل شده، مستند و واقعی است. اما در فرهنگ‌های بومی مثل خراسان، جنوب و غرب ایران درباره کرامات مولا (ع) افسانه پردازی شده است که مستند نبوده و به اصطلاح داستان‌هایی برساخته است. این نکته را نباید از نظر دور داشت که آن چه در احادیث و روایات ثقه آمده واقعی است.
میرشکاک افزود: آن چه که بومیان ساخته‌اند، افسانههای اساطیری است که باید مورد پژوهش و بازبینی قرار بگیرد. شاعران، نویسندگان و مداحان باید توجه داشته باشند که این افسانههای بومی را با شخصیت واقعی آن حضرت در هم نیامیزند و از مسیر درست کار خود منحرف نشده و راه طعن دشمنان اسلام را بر دین مبین‌مان هموار نکنند.
نظر شما